Het lijstje, editie 2015
Er zijn enkele zekerheden in het leven rond het einde van het jaar: pijnlijke kerstdiners met je schoonfamilie, te veel geld betalen voor een matig feestje met oud en nieuw en het lijstje, mijn jaarlijkse opsomming van het mooiste en het beste op muziekgebied.
Ik doe dit al twaalf jaar. Daardoor zijn er inmiddels patronen te herkennen. Zoals een soort omgekeerde Star Trek Movie Curse: oneven muziekjaren lijken beter te zijn dan de even jaren. En inderdaad: 2015 was een goed jaar! Wel jammer voor volgend jaar, want dat gaat dus bagger worden. Ook opvallend: net zoals in 2010 hebben Sufjan Stevens en Joanna Newsom een nieuw album uit dat hoog staat in deze lijst. En zoals altijd is het veel alternatieve muziek met een elektronisch randje (of andersom) en zo af en toe een uitstapje richting de hiphop en R&B.
De twintig van 2015
- Jlin – Dark Energy
- Joanna Newsom – Divers
- Sufjan Stevens – Carrie & Lowell
- Father John Misty – I Love You, Honeybear
- Tame Impala – Currents
- Björk – Vulnicura
- Natalie Prass – Natalie Prass
- Floating Points – Elaenia
- Grimes – Art Angels
- zZz – Juggernaut
- Oneohtrix Point Never – Garden of Delete
- Deafheaven – New Bermuda
- Jamie xx – In Colour
- Panda Bear – Panda Bear Meets the Grim Reaper
- Miguel – WILDHEART
- Kurt Vile – b’lieve i’m going down…
- Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
- Aphex Twin – Computer Controlled Acoustic Instruments pt2 EP
- FKA Twigs – M3LL155X
- Beach House – Depression Cherry
Ik heb ook een YouTube playlist gemaakt met van vrijwel alle albums hierboven een representatief nummer én, gewoon omdat het lekker is, Run Away With Me van Carly Rae Jepsen.
Dan het beste concert van 2015: Joanna Newsom in TivoliVredenburg zou een eenvoudige keuze zijn. Maar laat ik dat eens niet doen. De launch party van het nieuwe album van zZz in OT301 was behoorlijk legendarisch. Ik denk dat ik zo’n beetje enige was die geen drugs op had, in die kolkende massa in dat veel te kleine zaaltje. Beste concert van het jaar!
De herontdekking van dit jaar vond eigenlijk al plaats in 2014, maar mag ook dit jaar nog best genoemd worden: Talk Talk, en dan vooral de laatste twee albums Spirit of Eden en Laughing Stock heb ik de afgelopen 24 maanden vaak gedraaid. Wat een briljante muziek. Heel gek om dan te lezen dat Mark Hollis, het brein achter de band, na zijn soloplaat in 1998 eigenlijk nooit meer iets heeft uitgebracht. Blijkbaar had hij alles gezegd en gespeeld wat hij wilde.
Dat was het voor dit jaar. Voor meer lijstjes zie Sander Spek, Pitchfork, Best Ever Albums, The Guardian, Metacritic, Tiny Mix Tapes, Plato, Kindamuzik, Rate Your Music en 3voor12.
Als je benieuwd bent wat ik de afgelopen 12 jaar (!) leuk vond: hier zijn de edities van 2014, 2013, 2012, 2011, 2010, 2009, 2008, 2007, 2006, 2005, 2004 en 2003.