And yesterday i was finding myself building a new CMS yet again. I’m rebuilding my projects page, and i needed some kind of data entry system. Obviously i could try to fiddle with custom fields in WordPress (the CMS the rest of the site uses), or i could simply use something like CSV as a ‘database’, but those solutions seemed to be either inadequate or clunky.
So here i was, building yet another CMS.
This doesn’t sound like fun. So that’s why i’ve been thinking about how it would be if we just had one CMS which would, obviously, be perfect. The perfect CMS, or PCMS, for short.
This is how it would work.
Separation of concerns
First of all: complete separation of concerns for data entry (the ‘admin’ part) and data output (the ‘site’ part). Both entry and output should be in a structured format, so reuse is easy.
Input
Data entry should consist of two parts: schema definitions for ‘content types’, and the entry process of the actual content.
Imagine a blog post or a news article: it has a few properties that are common everywhere (title, date, author) and properties that are really specific for a certain site (rating for a movie review site, list of ingredients for a recipe site, etcetera).
In PCMS the first step, before actually entering any content, would be to define these schemas. Most of the systems that i know choose one of two approaches. Either the schema is tied to the system, like in WordPress where the only option for non-standard data is to use ‘custom fields‘. The other option is defining it in application-specific code or a data model, like in Django or Ruby on Rails.
In PCMS, you would use something like JSON Schema on steroids. Instead of just defining basic types (integer, string, etc), you could also define more specific content types like ‘video’, ‘markdown text‘ or ‘image gallery’.
Aside from the content type, you could also define constraints: simple ones like a maximum length for a title, but also ones that are more advanced. Imagine an ingredient type that can be linked to a list of ingredients, maybe pulled from a source like Wikidata, so you can automatically calculate total calories and know if the recipe is gluten-free.
The PCMS schema definition is equivalent to how ‘document-orientated schemaless NoSQL‘ databases like CouchDB or MongoDB operate. It’s not like those databases are completely void of structure, it’s just that it’s very easy to change structure without having to rethink your whole database.
Another difference would be that the creation of schemas happens in the CMS. PCMS could use a simple JSON text editor, but given that this is a perfect system it should be easy for non-technical editors as well.
After defining schemas entering content will be significantly easier. PCMS knows what kind of data you want to enter, so the editor can be completely tailored for its purpose. No fields that you don’t need: if you’re editing a recipe the editor knows that an ingredient list is something different than a simple bullet list. The editor part might be close to how Sir Trevor JS works.
Because everything is JSON, queries would be easy. Imagine being able to run complex MongoDB or ElasticSearch-like queries on all content in your website. ‘Give me all recipes that have chocolate as an ingredient, contain a video, and are written by my favourite chef’ would be a piece of cake.
Output
To show the content in a browser you wouldn’t need to learn a new template language with all its weird commands and quirks. Instead, PCMS would offer you a read-only JSON REST API that just returns the content. It would be up to you to choose the technology stack for developing the actual site/app/whatever.
Imagine that you can simply curl http://www.example.com/recipe/4.json and get a JSON response back that shows you the content.
The advantages of such a system are obvious: if you’re building a native app, you would probably want to use the OS native controls for performance reasons. If you’re building a web site, you can just use any HTTP library and template system you like. Client-side only? Use React or Angular. Server-side? Use PHP with Twig templates.
Basics
Obviously PCMS also has all the basics you expect from a CMS: user logins with a role system (so your intern can’t delete all posts by accident), caching (so it’s speedy) and proper security (so your site can’t be hacked).
It would be tempting to provide PCMS with a default templating / theming system, but this might give people the false impression that it is the only system they can use. Instead of that, PCMS should just provide a JSON API, nothing more.
To make sure PCMS gets as widely used as possible it should be open sourced under a license like the GPL or MIT. I guess there would be enough interested companies to fund development and support.
Considering technology: PHP / MySQL would probably be a good choice because it’s so widely deployed and even people with basic server knowledge know how to deploy CMSs like WordPress. But i guess you can’t have everything, and maybe something like Node.js or Python would be more apt for this system.
Making it real
PCMS doesn’t exist, but many of the concepts mentioned in this article do. Drupal has something called the Content Construction Kit which brings ‘custom fields’ to a new level. The semantic web and linked open data would provide the linking between ‘ingredient’ and the list of ingredients. The separation of concerns backend/frontend with a JSON API is implemented in countless purpose-built applications. Google Spreadsheets combined with Tabletop.js is surprisingly adequate for implementing custom content types with a custom frontend.
But as far as i know, the combination of all those elements in a single, user-friendly system doesn’t exist. Drupal, even with the CCK, is still primarily used for old-fashioned websites. Semantic web and linked open data are fascinating concepts, but they don’t work in the real world. Purpose-built applications are, well, for a very specific purpose.
And i guess you can imagine the disadvantages of using Google Spreadsheets as a CMS.
Maybe the combination of a CMS that is both general enough for most content-centric sites, but also flexible enough for very specific use cases is impossible and automatically leads to scope creep and overengineering.
But maybe, just maybe, shouldn’t we give it a try?
Comments on this article were also posted on Hacker News.
You’ve seen them. Those shirts with nonsensical texts like “Oil Service / US 1975 / Beach Club no. 42901”. Maybe your mother used to buy them for you. Or even worse: you were the one handing over the cash.
Sorry, but this needs to stop. Those shirts are uninspired, bland and extremely boring. Read this comic and admit that they’re right.
To say goodbye to these shirts you may now create these shirts yourselves. In infinity, on the internet. Yes, i’ve built another generator.
iPhone 5s, gefotografeerd met mijn Canon 500D SLR (134g)
Canon 500D SLR in cameratas, gefotografeerd met mijn iPhone 5s (1736g)
Ik was een maand in Japan met mijn vriendin. Heel tof, vooral omdat mijn naam ‘ja’ betekent in het Japans. Anyway, als je in Japan bent maak je natuurlijk van alles foto’s. Vroeger had je dan zo’n grote spiegelreflexcamera. En die heb ik nog steeds. Maar zowel mijn vriendin als ik hebben een iPhone waar we ook foto’s mee maken. Drie camera’s dus.
Het combineren van de foto’s van de drie bronnen leverde 3.033 foto’s op. Een beetje veel om allemaal aan de buren te laten zien, dus we hebben een selectie gemaakt van 203 foto’s. Wat ik dan interessant vind: welk apparaat maakt de meeste selectie-foto’s?
Ik schreef een scriptje en ik denk nu dat ik echt nooit meer die loeizware en onhandige SLR ga meenemen. Aantal foto’s die ik ermee heb gemaakt: 1.634. Mijn vriendin maakte 913 foto’s met haar iPhone 6.
En dan de selectie: slechts 57 SLR foto’s zitten in de selectie (28%), bijna evenveel als de foto’s die ik met mijn eigen iPhone nam: 42 (21%).
Van de iPhone foto’s van mijn vriendin kwamen er 104 in de selectie. Meer dan de helft! Een iPhone 6 weegt 129 gram. Mijn cameratas met inhoud bijna 2 kilo.
Voor de (semi)-professional maakt een SLR nog steeds betere foto’s, maar hoe lang nog? Die vakantiekiekjes kan ik ook wel maken met mijn telefoon. Die loeizware camertas (15 keer zo zwaar als de iPhone) blijft voortaan thuis.
Zo bak je een brood: kneden, laten rijzen, nog een keer kneden op een met bloem bestoven aanrecht. Wat een werk!
Wat lang niet iedereen weet is dat je ook brood kan bakken zonder al dat gekneed en gerijs. Het brood wat we in Nederland eten is vaak gistbrood, maar gist is niet het enige wat je kan gebruiken om brood te laten rijzen. In Ierland gebruiken ze baking soda (zuiveringszout) om het traditionele soda bread te maken. Supereenvoudig: dit brood kun je (met baktijd!) in 45 minuten maken, en dan heb je fantastisch knapperig geurig vers brood.
Ingrediënten
250 gram bloem
250 gram volkorenmeel
100 gram havermoutvlokken
1 theelepel zuiveringszout (baking soda, koop je bij de Turk voor weinig of bij de apotheek voor veel)
1 theelepel zout
25 gram roomboter in kleine stukjes
0,5 liter karnemelk
Bereiding
Verwarm de oven voor op 190 graden. Spreid bakpapier uit over een bakplaat.
Meng de bloem, het meel, de havermout, het zout en het zuiveringszout in een grote beslagkom.
Wrijf de kleine stukjes boter door het mengsel. Dit is het meeste werk: zorg ervoor dat je geen klontjes krijgt.
Voeg de karnemelk toe en meng voorzichtig met een mes. Meng het mengsel verder voorzichtig in de kom. Absoluut niet kneden!
Stort het brood op de bakplaat en maak er een ronde vorm van.
Snij een ondiep kruis in het brood. Traditioneel zorgt dit ervoor dat de elfjes uit het brood komen, maar het is ook goed voor het doorbakken van het brood :)
Bak het voor 30-35 minuten in de oven.
Check of het brood hol klinkt als je er op klopt. Als dat niet het geval is: draai het om en bak het nog voor een paar minuten.
Dat was het! Zorg ervoor dat je een schone droge theedoek over het brood legt, zo blijf het lekker vers voor ongeveer drie dagen.
Om te variereren kun je de karnemelk vervangen met 500g (volle) yoghurt. Het brood krijgt dan een cake-achtige structuur, maar is net zo lekker!
Dit artikel is gebaseerd op dit recept van BBC Good Food.
“I love to help with your project, but i can’t code.”
“This hackathon sure sounds cool, but i can’t program.”
“That competition sounds awesome, but i ‘m not a coder.”
Sounds familiar? I’ve heard this question dozens of times the last couple of years: non-coders who want to help with a technical project, but are afraid to do so, because they can’t code.
That’s a pity, because i feel there are many ways non-coders can help coders and work to create awesome things together.
So, how can you, as a non-programmer help a coder?
Here’s a dirty little secret that many people don’t know: coders actually don’t code that much. I’ve seen various numbers, but in my own experience ‘real’ coding, like typing code on a keyboard in a text editor, takes only between 2 to 3 hours during an average 8-hour workday.
So what does a coder do in those other 5 to 6 hours? Here are some things a typical web developer might do:
Discuss the interface design with the designer.
Test the site on a variety of browsers and devices (tablet, phones, desktops, etc.)
Tweak the design where it doesn’t really work in the browser.
Write bug reports.
Reproduce bugs and confirm with the bug reporter that’s the problem.
Communicate about feature requests and bugs.
Google for error messages and how to fix specific bugs.
Add test data to a CMS to check if it works.
Clean up an Excel or CSV dump with data, or import it in a database.
Sketch out possible solutions for a user story.
Decide which task is most important.
Write blog posts, send out tweets, make screenshots of the product.
See a pattern here? Indeed, all of these activities don’t require writing a single line of code. Of course, not all of these tasks might easily be done by somebody else, but i bet there are a few of these you can help out with.
Here are some examples:
Flesh out user stories that exhaustively detail a specific function or workflow of the product.
If you know how to use Photoshop / Illustrator: create and/or tweak the design.
If you don’t: do some paper prototyping to help with the interface design.
Test the product in all possible browser/OS combinations and write bug reports.
If you’re handy with Excel: clean up the data and export it to a exchangeable format (e.g. CSV).
Write / blog / tweet about the product.
Create a video / graphic / powerpoint about the product.
Setup a blog / site / Facebook page showcasing the product.
Do the paperwork for the competition / hackathon / startup.
Track usage of the product using an analytics package.
Communicate with the client / user / designer.
Fill the database / CMS with ‘real’ content.
If you can’t program but do know how to use the command line: setup servers, hosting and deployment procedures.
Find the best and/or cheapest hosting / catering / workspace.
Prioritise and assign tasks.
Easy, right? Hopefully, the next time you’re asked to participate in a technical project, you’re not afraid to decline because you can’t code. And, after reading this article, you still don’t know what to do: coders love free coffee and a massage at times as well ;)
Het is vervelend om gelijk te krijgen. Twee jaar geleden ging ik weg bij de VPRO: een omroep waar ik vier jaar lang als ontwikkelaar had gewerkt aan websites als HollandDoc, Geschiedenis24, Woord.nl en 3voor12. Ik had toen namelijk al het idee dat het een beetje een aflopende zaak was, die omroepen.
Ooit was de NPO er alleen als koepelorganisatie voor de omroepen. De ambities van Hagoort en mede-bestuurslid Shula Rijxman liggen een stuk hoger: de omroepen opdoeken en NPO de baas maken.
Nergens zijn die ambities zo duidelijk als bij het NPO-internetbeleid. Het internet, dat nogal oncontroleerbare medium wat eindeloze mogelijkheden biedt voor het verspreiden van audiovisuele producties. Dat blijkt een probleem te zijn voor NPO, aangezien het internet niet te controleren is. Op het internet kun je moeilijk een netmanager neerzetten, zoals bij de radio en televisiekanalen.
Helaas voor NPO zijn er op het internet niet een beperkt aantal zenders. Daarom bedachten ze zelf maar iets: het zogenaamde ‘aanbodkanaal‘: een kunstmatige schaarste van het aantal websites voor de omroepen. Elke nerd kan u vertellen dat zoiets flauwekul is: op het internet is er onbeperkt ruimte, en je hoeft niet te bedelen voor zendtijd.
Aanbodkanaal
Afgelopen woensdag kondigde NPO aan dat ze hadden ontdekt dat het internet nog veel minder ‘aanbodkanalen’ had dan ze dachten: slechts 50.
Wat dat betekent? Heel simpel: honderden sites moeten verdwijnen. Projecten als NPO Doc (voorheen HollandDoc) en NPO Geschiedenis (voorheen Geschiedenis 24) die al bijna twintig jaar goed draaien worden rücksichtlos de nek omgedraaid. Oh, en wil je graag video op je website? Dat mag niet, want daar hebben we één site voor: npo.nl. De sites van de omroepen mogen wel online blijven (want van eigen ledengeld), maar dat is vooral ‘voor de ledenbinding’.
De grap is natuurlijk dat die hele ledenbinding ontstaat door de producties die er gemaakt worden en vertoond worden op de sites. Mensen kennen de VPRO van Rembo en Rembo, de KRO van Boer Zoekt Vrouw en de VARA van De Wereld Draait Door. Die producties mogen niet meer worden aangeboden op de eigen websites want ‘het terugkijkaanbod van het archief moet centraal’ (Shula Rijxman in de Volkskrant).
Waarom dat centraal moet? In het eerder gelinkt Volkskrant-stuk wordt genoemd dat NPO “niet kan excelleren, omdat het aanbod zo versnipperd is”. Dat versnipperde aanbod is een feit op het internet: niet iedereen zit op dezelfde platforms. Dan kun je hopen dat iedereen naar jou toekomt, maar je kunt het beter omdraaien: wees daar waar de mensen zijn.
Daarnaast eist de NPO van de omroepen dat ze “meer waarde toe moeten voegen aan de bestaande sites en apps”. Beetje lastig om ‘waarde’ toe te voegen aan een website als je er niet je eigen video’s op mag zetten.
En waarom mogen omroepen dan “niet zomaar sites in het leven roepen”? Volgens de NPO is dat omdat er een grote bedreiging is: “het internet is oneindig.” Ik zou zeggen: juist dát is de kracht van het internet.
Dat al die sites moeten verdwijnen is doodzonde, maar wat mij misschien nog wel meer steekt is dat er vanuit NPO op geen enkele manier een visie is hoe dit beleid bijdraagt aan de missie van de publieke omroep. Wij, de mensen die de publieke omroep betalen, moeten het bij elkaar puzzelen uit oneliners van Shula Rijxman en Henk Hagoort in de krant. Op de site van NPO zelf staat vooral newspeak en bobotaal. Waarom NPO Doc weg moet, waarom programma’s van de omroepen niet op Netflix of YouTube mogen, echt heel duidelijk is het allemaal niet.
Het verhaal is anders dan wat de NPO probeert te vertellen in wollige oneliners: ze zijn doodsbang dat ze irrelevant gaan worden door de opkomst van Netflix en YouTube. ‘Internet-born’ mediabedrijven als Buzzfeed of Huffington Post weten heel goed hoe ze daar mee om moeten gaan: wees daar waar de mensen zijn. Zit je publiek op Facebook? Zet je video’s op Facebook. Zit de jeugd op Snapchat? Zet je nieuws op Snapchat.
Zo kijkt NPO er niet naar. Misschien heeft het er iets mee te maken dat de top slecht één lid heeft dat Abraham nog niet gezien heeft. Het bijna veertigjarige hoofd financiën werd bij haar aanstelling door Shula Rijxman “een jong talent” genoemd. Misschien dat het eens tijd wordt dat er bij NPO mensen aan de top komen die niet zijn geboren toen Swiebertje nog op televisie was.
Alle ballen op NPO
De strategie in Hilversum is, geheel tegen de tijdsgeest in, om alles naar zichzelf toe te trekken: op de eigen portal. NPO denkt te kunnen winnen van grote internetbedrijven als Google en Netflix met eigen platforms, of desnoods op een, met de commerciële omroepen opgezet, zieltogend platform als NLZiet.
Wat de NPO lijkt te vergeten is dat de producties van de publieke omroepen niet van hen zijn, maar van de Nederlandse belastingbetaler. Die heeft er geen enkel voordeel bij dat het aanbod maar op één platform aangeboden wordt. Als belastingbetaler wil ik gewoon de content zien waar het mij het beste uitkomt, dus op YouTube, of op de sites van de omroepen, of hier, op mijn eigen blog, als embed.
Ik vind dat de NPO kleur moet bekennen. Zeg het gewoon: wij willen af van die suffe omroepen en de baas zijn op televisie. Dat internet is leuk voor als je de uitzending terug wilt kijken, en verder doen we er maar niks mee, zeker niet als je publiek van onze portal weglokt.
Laat ik daar dan iets tegenin brengen: misschien klinkt het achterhaald en archaïsch, maar ik vind de ouderwetse publieke omroep best een goed idee. Crowdsourcing avant la lettre. Iedereen betaalt een vast bedrag per jaar, daarvoor krijg je een supergevarieerd groot aanbod van televisie, radio en internet. Het is publieke financiering op z’n best. Als je maar genoeg mensen vindt kan iedereen een omroep beginnen. En ondanks dat ik moet kotsen als ik Pownews op televisie zie ben ik toch blij, want dat is precies waar de publieke omroep voor is: iedereen een stem geven.
Best een tof systeem, toch? Iedereen betaalt een beetje geld, en we maken fantastische radiodocumentaires, briljante televisieprogrammas, vernieuwende websites. Voor iedereen te bekijken. Gratis. Zonder dat je pornobanners hoeft te ontwijken van de Pirate Bay, of eeuwig moet zoeken op YouTube, of een tientje per maand moet betalen voor Netflix. Dat het daar toevallig ook op staat en geld oplevert voor nieuwe producties is dan mooi meegenomen.
Nee, als de publieke omroep verdwijnt vergaat de wereld niet, en mensen stoppen niet opeens met het maken van nieuwe producties. Maar het is wel jammer dat we plekken hadden waar jonge makers ideeën konden uitproberen. Organisaties waar mensen konden experimenteren. Je weet wel, omroepen, dat idiote idee uit het verzuilde Nederland van de jaren vijftig. En ook nog een van de goedkoopste van Europa.
Dat is nou precies het verhaal wat we niet horen van NPO. Het enige wat we horen is dat er een hoop weg moet, want dat is beter. Maar tot ze duidelijk kunnen maken waarom dat beter is ben ik voor de ouderwets goede Nederlandse publieke omroep.
Ja, daar zijn we weer. Weer een jaar voorbij, dus het kan niet anders dat ik hier (voor de 11de keer inmiddels) een lijstje met de beste muziek presenteer van het afgelopen jaar.
Maar eerst iets anders. Op 29 november overleed een van mijn grootste muzikale helden: Luc de Vos, de zanger van Gorki, from Belgium baby. Ik zeg niet snel dat ik fan ben van iemand, maar van de Vos en zijn band was ik dat zonder enige twijfel. Sinds Eindelijk Vakantie (2000) volg ik zijn werk, en eerlijk gezegd heb ik zelden een slecht Gorki-nummer gehoord. Sterker nog, ik durf wel te stellen dat er geen betere muzikant was binnen het Nederlands taalgebied. In maart 2014 zag ik hem nog fantastisch spelen in de Helling in Utrecht.
Het enige positieve is dat zijn muziek voor eeuwig zal blijven. En misschien dat er door zijn dood meer mensen zijn muziek ook zullen horen, en dan ontdekken dat hij zoveel meer heeft gemaakt dan alleen Mia.
Goed, genoeg nare zaken. Door naar het lijstje.
In tegenstelling tot 2013 vond ik 2014 een beetje tegenvallen. Weinig wow, veel ‘best aardig’. Alles na nummer vijf in dit lijstje valt in beetje in die laatste categorie.
Achter elk album staat een Spotify-icoontje wat naar (verrassing) het volledige album op Spotify verwijst.
The War on Drugs – Lost in the Dream
Cloud Nothings – Here and Nowhere Else
Spoon – They Want My Soul
Run the Jewels – Run the Jewels 2
Future Islands – Singles
Caribou – Our Love
Aphex Twin – Syro
Toumani Diabaté – Toumani & Sidiki
Marissa Nadler – July
How To Dress Well – “What is this heart?”
St. Vincent – St. Vincent
Arca – Xen
Metronomy – Love Letters
Röyksopp & Robyn – Do It Again
D’Angelo – Black Messiah
Lykke Li – I Never Learn
Sharon Van Etten – Are We There
Grouper – Ruins
FKA twigs – LP1
Eno & Hyde – High Life
Zoals elk jaar heb ik ook weer een YouTube mix gemaakt met de beste liedjes van bovenstaande albums, inclusief de liedjes waar de albums het niet van gehaald hebben:
Dan hebben we ook nog het beste optreden van het afgelopen jaar. Dat was uiteraard het briljante optreden van Future Islands in de Melkweg. De sublieme performance bij David Letterman (in de mix boven) was nog maar een voorproefje, het optreden was nog veel opzwepender. Bij het laatste nummer werd zelfs gestagedived en klom iedereen het podium op:
En last but not least: de heruitgaves. Als rereleases ook zouden meetellen voor het lijstje zou met stip bovenaan de Nigeriaanse disco-funk artiest William Onyeabor hebben gestaan met de heruitgaves van zijn synthesizer muziek uit de jaren zeventig en tachtig zoals het briljante When the Going is Smooth & Good.
Naast Onyeabor was een andere noemenswaardige heruitgave uit de jaren tachtig die van de Canadese croonerLewis:
Update: Telegram Desktop version 1.3.8 added an option to export all your data as either a set of HTML files or a JSON file. This was added to comply to the European GDPR directive. I’ve tried this out and it works as promised and is now definitely the easiest option to export your data. Thanks European Union!
This article is kept for archiving purposes but the methods outlined probably shouldn’t be used anymore.
Note: i’ve updated this article in april 2016 with a new method that’s still clunky, but works a little bit better.
Considering that WhatsApp was sold in February 2014 to Facebook for a petty $19 billion dollars you might have looked around for alternatives. Currently the most promising messaging client is Telegram, an alternative mostly financed by Pavel Durov, who ironically founded Facebook’s biggest competitor in Russia: VK.
Now some people might suggest switching from WhatsApp to Telegram is simply trading one evil (Facebook) for another (VK). However, Durov has nothing to do with VK anymore and the people behind Telegram say they respect your privacy. Telegram is mostly open source as well. Time will tell if Telegram can stay true to their promises.
Anyway, one missing feature (the only one, in my opinion) is the ‘export chat’ option that is available on WhatsApp. I’m not that interested in transferring messages between devices, but i do think it’s important to have an export of your digital history, whether it’s e-mail, instant messaging or your tweets.
There are multiple feature requests for the various (semi) official apps, but currently there doesn’t seem to be a simple solution.
Anyway, i found a hack, but unfortunately it’s pretty technical and not for those afraid of the command line. Unfortunately it’s only for Linux and Mac systems as well.
Basically you’re using a combination of the command line tg command and a Ruby script called telegram-history-dump. Used in conjunction, you get a set of JSON files that you can further process, for example using a Python script that compiles it to a CSV file you can open in Excel. Here’s something i wrote for that.
Here’s what you should do:
Open up a Terminal and follow the instructions to install tg for your operating system. On my MacBook with Yosemite i needed this ugly hack to properly install the brew dependencies. On El Capitan i ran into countless other problems including something where i actually needed to comment out some C code in a source file. Following the instructions in this issue solved it for me.
Now run tg (bin/telegram-cli) and follow the steps to get an activation code.
Follow the instructions to install telegram-history-dump. The default configuration worked fine for me.
Run the script from the command line. This will get you a map of JSONL files that contain your precious messages.
You could try and run my python script to get CSV files for easier viewing.
Alternatively, if you don’t want to run the telegram-history-dump script for some reason you could also try these steps with just tg:
Run the command contact_list to get an overview of all your contacts.
Use the command history to get the chat log. The first argument is the name of your friend (note that tg offers tab completion!), the second one is the number of messages. There doesn’t seem to be a setting for ‘all messages’ so simply pick a high number, e.g.:
history My_Friends_Name 10000
tg doesn’t offer a way to export the history to a text file, so you either need to copy-paste the stuff from the terminal or save the terminal output to a file (the last option works best for the OS X Terminal).
Note that history also works for groups. There is no groups_list command, but using dialog_list will also show groups.
Repeat for every user and/or group you want to export.
I know, this is all pretty clunky. Hopefully the people at Telegram and/or the coders who create the clients will create a better export option in the future.
It took me ages to figure out how to run a regular Python Flask app on an Ubuntu installation ‘in production’. I thought it would be as simple as with PHP: simply copy some files over to /var/www/whatever, create a nginx config file. service nginx reload, and it works.
Except that it doesn’t. Python is a bit more complicated. This blog post simply indicates what i did to ‘get things done’, it can probably be done much easier and simpler, so if you think these steps could be improved, please leave a comment.
Here’s roughly what needs to be done. I expect that you’ve already got a few things up and running:
nginx with virtual hosts
Ubuntu / Debian
Python
uWSGI (try apt-get install uwsgi-core)
All necessary modules like Flask.
Okay, so here’s what you need to do.
Your app should have a `uwsgi.ini` file that looks like this:
When i’m not building stuff for the web, I play Minecraft. In a moment that can only be described as ‘temporal insanity’, my girlfriend and I decided to build her employer, the Netherlands Institute for Sound and Vision, full-scale in Minecraft. To answer your first question: yes, that was quite a lot of work. Around 40 hours of our shared free time i guess.
Coincidentally, a few weeks later Sound and Vision organised the Retro Game Experience at their premises, so what could be a better use for our hobby project than to have a virtual recreation of the museum in the museum?
So, for three days we had this huge screen where people could play Sound and Vision in Minecraft. Here are a few things I learned from that experience.
Reaction to the game varied broadly between age groups. Young children (between 5 and 10) were mostly interested in demolishing stuff and killing the restaurant chef. They were pretty disinterested in the fact that the building was re-created in Minecraft. Some even totally left the building and started projects of their own. Of course, there were some notable exceptions that dutifully set up their own office or put in villagers representing their entire families.
Older children from 10 to 16 reacted completely different, they were very enthusiastic and highly valued the work that went into the project. They also showed me stuff that I didn’t actually knew could be done in Minecraft, such as naming villagers by putting a spawning egg on an anvil (see the Minecraft wiki for more info). We even let one exceptional Minecraft wizard build the Sound and Vision pond and fountains in the ‘master’ version, since he could not accept the fact that we hadn’t finished that part yet.
Perhaps not surprisingly, the number of boys interested in the game far outnumbered the girls.
Interested adults were mostly employees that wanted to see their own office, or who had children that played the game.
Many children only had experience with playing Minecraft on a tablet, and needed some basic instructions how to operate the Desktop version. The same was true for many adults, but where the children usually understood the basic controls in a minute, many adults had much more trouble navigating around the world. Also, most adults didn’t how to pronounce the game and called it either Mindcraft or Mycraft.
I sat next to the game for most of the time, instructing people (well, mostly kids between 5-15) and making sure all the kids that queued up got a chance to play.
Some of the more technical things I found out that might be of use if you consider to have a Minecraft display in your museum:
Using Minecraft Realmsfor this purpose was mostly useless. I thought it would be cool that I could walk around in the building at the same time as the visitors, but Realms has some pretty hard limits on how many times you can upload and download a world. After three downloads you need to wait for 72 hours before you can download again. Also, the fact that you’re getting kicked out after ten minutes of inactivity gets irritating pretty fast.
So, actually the easiest way to have the thing operating is simply to run it locally in single player, keep a backup of the original world, and restore that every few hours. You can do development at the same time on a local laptop, and copy the new version every few hours.
Minecraft is a complete timesink, especially for children, so make sure the museum is ok with having the kids being glued to the screen instead of looking at your collections.
Having a huge TV screen for the game is pretty awesome. We had the luxury of a 65″ screen.
Leaving the game alone for an hour did lead had some interesting consequences:
The personnel at the entrance was replaced with horses.
A complete section of the offices were demolished by fire.
There was a quite a rabbit and horse problem in the restaurant.
The general manager was eaten by a zombie.
A rollercoaster was built in the main entrance hall.
All in all, I think it was a nice experiment and showed that having a Minecraft setup in a museum can be both an entertaining and interesting experience for your visitors. Perhaps it can even be used to ask kids to suggests improvements for your museum in your virtual Minecraft version, although you would need to spend countless hours first to recreate the actual building.
