Het gaat slecht met de bioscopen, meld Teletekst. 11,2 procent minder mensen kwamen vorig jaar om te kijken naar het zilveren scherm. Hoe komt dat nou? De bioscopen melden, behalve dat er weinig ‘blockbusters’ waren, dat het voornamelijk te wijten is aan filmpiraterij: men wil dan ook strenge maatregelen tegen downloaders.
Wat ik nu niet snap is dat er in het hele persbericht met geen woord wordt gerept over het feit dat er wellicht een connectie is met de gigantische stijging van mensen die platte televisiebeeldschermen en ‘surroundsets’ kopen. Onlangs maakte Philips nog bekend dat het zijn belang in LG Philips Displays gaat verkopen omdat er geen droog brood meer te verdienen is met normale beeldbuizen. Mensen hebben helemaal geen zin meer om naar de bioscoop te gaan als ze ook thuis voor hun platte scherm op de bank naar een DVD’tje kunnen kijken. Bovendien gaat het lang niet met alle bioscopen slecht: arthouse LUX in Nijmegen is bijvoorbeeld een doorslaand succes door de combinatie met een café en andere culturele activiteiten.
Ik denk daarom dat de bioscopen de filmpiraten niet de schuld moeten geven: die downloaden toch wel en gaan sowieso niet naar de bioscoop. Ze kunnen beter kijken op welke manier ze het publiek binnen kunnen krijgen met nieuwe innovatieve ideeën.
Heeft u ook schoon genoeg van CD’s met kopieerbeveiliging? Wordt u ook woedend als u de verhalen leest over de rootkit / spyware / adware die Sony op hun cd’s verstopt? Teken de petitie. Wees er snel bij, want er hoeven er nog maar 12 te tekenen voordat-ie sluit.
Update: Slechts een paar minuten later waren er inderdaad 500 mensen die getekend hebben. U kunt overigens nog steeds tekenen. Hoe meer zielen, etc.
Een hele handige toepassing van RSS waar ik zelf in ieder geval nog niet op was gekomen: alle films die vandaag op TV komen in uw RSS-lezer (zoals Bloglines). Helaas zijn het wel álle films die op TV komen en kun je ‘m niet zelf aanpassen. Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als je ook nog aangeven dat je alleen films op de publieke omroep wil, Duitstalig en in het genre ‘Film noir’, alhoewel die specifieke combinatie wel bijzonder zeldzaam zou zijn.
WordPress 2.0 is werkelijk erg fijn, maar één ding irriteert me: als je een plaatje in de editor sleept wordt hij automatisch kleiner, en zelfs als je aangeeft dat je ‘de originele grootte’ wil dan blijft-ie nog steeds klein. Gelukkig is er een oplossing voor: vervangd de inhoud van het bestand inline-uploading.php in de wp-admin directory door de inhoud van deze pagina, en zie: bestanden worden nu automatisch op de normale grootte geplaatst. één tip nog: denk eraan dat u alle ‘returns’ voor de ‘<?php’ verwijderd, anders gaat WordPress raar doen.
Een beetje laat, maar desondanks een zeer prettig 2006 aan u allen toegewenst. Dat het maar een mooi jaar mag worden. Had u nog goede voornemens? Wellicht eindelijk eens Linux op die oude bak zetten en u een echte man/vrouw voelen? Wellicht dat u dan de Linux-test kan doen om te kijken welke Linux-distrubtie het beste bij u past. Ik moest Mandriva (voorheen Mandrake) installeren, maar die hebben geen gratis forums, dus ik denk dat ik toch maar voor Ubuntu ga. Bovendien hebben die gratis cd’s die ze naar alle delen van de wereld sturen voor niks aangezien hun geldschieter zo rijk is dat hij, naast al die gratis cd’s, ook nog genoeg geld heeft om naar de ruimte te gaan.
Gerrit Zalm zegt iets en wordt daar onmiddelijk voor afgerekend. Erg aardig is het ook niet: in deze donkere dagen tussen Kerst en nieuwjaar zeggen dat ‘armoede’ eigenlijk maar een ‘betrekkelijk’ begrip is en dat het allemaal wel meevalt. Visies van mensen die nieuwjaar moeten doorkomen met drie aardappels en een blik haringen tegenover Ministers die ganzenlever eten etc. De kritiek kwam al snel uit weblogland, ondermeer van Wim de Bie, Jan Marijnissen, Lars Pasveer en Helena Hüpscher.
Vandaag, in het kader van Derde kerstdag: twee leuke links die ik uit mijn RSS-reader heb gevist.
Als eerste: Tunatic, een programma waarmee u een liedje kan opsporen. U kent het probleem wel: u hoort een liedje op de radio wat u niet kent en zou het graag nog eens willen horen. Met Tunatic is het mogelijk om een microfoon naast de radio te houden, op ‘search’ te klikken en vervolgens zoekt Tunatic in zijn database naar het liedje. U kunt het zo proberen, want het pakket is gratis en werkt echt. U kunt overigens ook gewoon liedjes van uw computer laten ‘opsporen’, dat werkt ook. Helaas is het nog niet mogelijk om iets te neuriën.
Ten tweede een leuk lijstje: de beste gadgets van de afgelopen vijftig jaar. Het zal niemand verbazen dat de Walkman op 1 staat en de iPod op twee, maar heeft u bijvoorbeeld wel eens gehoord van de ‘Zenith Space Command’ (zie plaatje)? Dat was de allereerste afstandsbiediening, uit het begin van de jaren vijftig. Het ding koste een fortuin, maar maakte het wel mogelijk om vanuit uw luie stoel de kanalen te veranderen. Het ding werkte overigens zelfs zonder baterijen: elke knop op de afstandsbediening was gekoppeld aan een hamertje, die op een metalen plaatje sloeg waar ultrahoge tonen uitkwamen die door de tv werden ‘herkend’.
U heeft er (hopelijk) helemaal niks van gemerkt, maar dit weblog draait nu op de allernieuwste versie van WordPress: 2.0. Volgens de lijst met alle wijzigingen zitten de nieuwtjes vooral ‘onder de kap’, en dat klopt ook wel. De twee belangrijkste innovaties zitten vooral in de achterkant waarvan ik dit berichtje vandaan schrijf: de ‘editor’ waarin je de tekst schrijft is nu helemaal What-You-See-Is-What-You-Get, en werkt net zo makkelijk als Microsoft Word. Ook is het uploaden van plaatjes een stuk makkelijker geworden. Ik zou zeggen: als u nog steeds 1.5.2 draait: upgraden. Ook als u nog geen weblog heeft en er graag een wil beginnen: WordPress is ideaal voor beginners én gevorderden.
Ik heb een tijdje geleden gesolliciteerd bij nrc.next, de nieuwe ‘NRC voor de Metro/Spits-generatie’ krant. Helaas ben ik niet aangenomen, maar ik moest wel een vragenlijst invullen waar ook een column bijzat. Aangezien die column anders verdwijnt in de diepe ruimte van mijn harde schijf publiceer ik ‘m hier nogmaals op mijn weblog. Het onderwerp was (hoe kan het ook anders) Mijn Ideale Krant. Prettige kerst!
Mijn Ideale Krant
Traditioneel kun je "informatie" presenteren op twee manieren: op een systematische manier zoals bij een encyclopedie, of op een verhalende manier zoals bij een boek. Je kunt bijvoorbeeld een geschiedenis schrijven over het communisme, waarbij je puur de feiten presenteert op jaartal (Oktober 1917: Lenin ontketent een revolutie) of je kunt van alle feiten een sluitend verhaal maken (George Orwell"s Animal Farm).
Er zijn echter ook mengvormen, zoals een krant. Een krant is eigenlijk maar een vreemd ding: het is namelijk in beide categorieën in te delen. Van de ene kant is een krant systematisch: het is een verzameling nieuwsfeiten over één bepaalde dag, geordend op belang (het belangrijkste nieuws op de voorpagina), en op categorie (de verschillende katernen). Maar van de andere kant is een krant verhalend: altijd moet worden gezocht naar de "menselijke aansluiting". Een krant introduceert daarom "ooggetuigenverslagen" en "interviews met de betrokkenen" om een krantenbericht te veranderen van een opsomming van feiten in iets levendigs.
Vanwege de duidelijke keuze voor een systematische of een verhalende aanpak is "Het ideale boek" of "De ideale kaartenbak" makkelijk te visualiseren: als je een spannend en meeslepend verhaal leest heb je een geweldig boek, en als een kaartenbak uitblinkt in een eenvoudig zoeksysteem en bovendien nog actueel is heb je de ideale kaartenbak.
Bij een krant zijn die "eigenschappen" veel moeilijker vast te leggen. Als je een krant hebt met prachtig geschreven achtergrondverhalen maar geen actueel nieuws, wat ook nog eens willekeurig is ingedeeld, zal niemand het lezen. Een krant met alleen de nieuwsfeiten van die dag ingedeeld volgens een rigide schema is al net zo oninteressant.
De balans tussen die twee eigenschappen is daarom cruciaal. Een ideale krant heeft een heldere indeling, waarbij de artikelen de feiten dusdanig presenteren dat de lezer zich kan verplaatsen in de "hoofdpersoon" van het "verhaal".
Hoe ver je moet gaan met het "dramatiseren" van die feiten is een kwestie van smaak.
Veel mensen zeggen vaak dat ze willen dat de feiten objectief gepresenteerd worden, dat er niet gedramatiseerd mag worden. Ik ben het daar niet mee eens: je moet integer omgaan met "de waarheid", maar als je een krant hebt met artikelen die je nooit kwaad maken of laten lachen zou ik die krant niet lezen. Een krant moet durven om af en toe over het randje te gaan: een artikel te presenteren waar de balans doorslaat naar de systematische of verhalende kant. Een krant moet af en toe haar lezers op de proef stellen.
Daarom wil ik helemaal geen ideale krant. Ik wil verrast worden.
