Er zijn maar weinig dingen waar ik als vormgever een grotere hekel aan heb dan Comic Sans MS, u weet wel, dat vrolijke lettertype wat de school van uw zoon/dochter gebruikt voor zijn brieven. Op zich heb ik niks tegen het lettertype, maar wél tegen het gebruik ervan. Als iemand het gebruikt voor z’n stripwinkel, of voor een peuterspeelzaal, vooruit. Het probleem is echter dat mensen het tegenwoordig gebruiken voor serieuze zaken: de Gemeente Nijmegen gebruikt het zelfs voor haar officieële documenten. Sorry, maar dat kunnen we toch niet meer serieus nemen?
Nu is er al een groep mensen die Comic Sans willen verbannen en prachtige stickers plakt op alles wat Comic Sans is. Die stickers had ik echter nog niet ontdekt toen ik laatst in Amsterdam was en bijna omviel toen ik toevallig dit naambordje zag:
AAAH! Dit is toch ronduit zielig? Een groot bedrijf, Dyson, van die stofzuigers zonder zak, die zichzelf prijzen om hun design en zelfs een prijs hebben voor goede ontwerpen hebben een metalen naamplaatje in Comic Sans. Vergelijk het eens met de andere bedrijven die in hetzelfde pand zaten:
Inderdaad, dat zijn correcte naamplaatjes. Is Dyson tegenwoordig bezig met een infantilisatiecampagne? Willen ze hun stofzuigers ook gaan slijten aan kleuters? Ik snap het werkelijk niet.
Om het dan maar gelijk helemaal over de top te gooien ben ik mensen vast voor geweest. Hieronder het meest afgrijselijke misbruik van Comic Sans wat ik me kan voorstellen.
Geen ‘greatest hits’, maar gewoon een nieuw album met intieme liedjes van de zangeres Chan Marshall, beter bekend als Cat Power. Marshall nam het album in een week op in Memphis met een groep sessiemuzikanten die ondermeer met Al Green hadden samengewerkt. Het mooie van dit album is dat haar karakteristieke teksten en verhalen nog steeds een belangrijk onderdeel zijn van haar muziek, maar dat ze niet meer zo in-your-face worden gebracht als bij haar vorige album, You are Free. Een aanrader voor iedereen die van singer-songwriter liedjes houdt, en zeg nu zelf: wie doet dat nu niet?
Als de Vaudeville-artiesten uit het begin van de vorige eeuw hadden besloten om in een tijdmachine te stappen en op te treden in 2006 had het waarschijnlijk ongeveer zo geklonken als de Dresden Dolls: bombastisch, hysterisch en dramatisch. De groep rond Amanda Palmer (die vroeger als levend standbeeld op Harvard Square in het Amerikaanse Cambridge stond) en Brian Viglione had al eerder een aantal albums uitgebracht met hun kenmerkende geluid en het nieuwe album is daar geen uitzondering op: wederom hebben ze een album vol met ‘Brecht-punk’ volgespeeld.
Voor wie hem de eerste keer heeft gemist: mijn film De Stadsverwisseling zal nogmaals te zien zijn, en wel 1 maart in Filmhuis Lux in Nijmegen. De kaartjes liggen vanaf 13 februari in de verkoop bij de kassa van de Lux en bedragen 3,50 p/s. ‘De Stadsverwisseling’ wordt vertoond in het kader van het ‘stadsfilm-programma’ van de Lux en zal te zien zijn in het themablok ‘Nijmeegse humor’, dat start om 20.00 u. Komt dat zien!
Dat was waarschijnlijk een zin die u tien jaar geleden verwachte op een website, toen het web nog jong was en iedereen verwachte dat we over tien jaar in cyberspace zouden leven.
Desondanks is het nu ook echt mogelijk om in 3d over het web te surfen, met uBrowser, gebaseerd op Firefox, die u websites laat bezoeken en ze roteren, eventueel in de vorm van een kubus, bol of vlag (zie hierboven). Ik kan er geen enkel nuttig doel voor bedenken, maar de auteur zelf ook niet. Leuk is het wel.
Over tien jaar geleden gesproken: toen had je ook nog van die mooie knoppen die op elke webpagina stonden. En de Hamsterdans (onlangs nog even populair door de nieuwe Mohammed Dance). Wat is uw favoriete internet-herrinering?
Songbird is de naam van een nieuwe, open-source muziekspeler die de concurrentie wil aangaan met het populaire iTunes van Apple. Op dit moment is versie 0.1 te downloaden. Er zitten nog een hoop foutjes in (zo wil Songbird bij mij bijvoorbeeld geen artiest weergeven bij een nummer), maar het ziet er veelbelovend uit. Er zit een ingebouwde webbrowser in (gebaseerd op Firefox) en er zijn al een aantal links voorgeprogrammeerd, naar muziekwinkels, websites en radiostations. Als u nog meer wilt lezen over Songbird kunt u helaas niet terecht op hun website: die is down vanwege een overvloed aan internetverkeer (u kunt het programma daar nog wel downloaden). Er is echter wel een leuk interview te lezen bij BoingBoing.
Overigens kreeg ik een cryptische mededeling over een missend bestand (msvcp71.dll). Als u dat ook overkomt: download hier dat bestand, pak het uit en zet in uw windows/system32 folder en het moet werken.
Sinds een aantal dagen online: de nieuwe website van de Nijmeegse kunstschilder Roderick Brenninkmeijer. Ik heb zijn nieuwe website ontworpen en gerealiseerd. De website bevat ondermeer een portofolio, biografie en korte teksten waarin hij over zijn werk schrijft. De website draait op BeetsCMS, een zelf ontwikkeld Content Management Systeem, waar haykranen.nl ook gebruik van maakt.
Ik heb in het weekend een beetje geëxperimenteerd met Blender, een gratis open-source 3d pakket. Mijn broertje wilde wat doen met 3D, en aangezien ik zelf al een lange tijd Blender wilde uitproberen leek me dat een goede gelegenheid om het pakket zelf ook te leren. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben: de interface is een beetje wennen, maar als je na een tijdje wat sneltoetsen uit je hoofd weet doet het pakket (zeker voor eenvoudige handelingen) niet onder voor professionele pakketten, die vaak wel een paar duizend euro kosten. Je kunt Blender ook gebruiken in combinatie met Yafray, een open-source pakket om mee te renderen.
De afbeelding hierboven is trouwens van de film The Goat, The Boy And the Sun, een korte (20 minuten) animatiefilm van Martin White die hij helemaal alleen maakt met behulp van open-source software. Hij maakt z’n afbeeldingen in The Gimp, z’n modellen in Blender en rendert het allemaal in Yafray. Ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat. Voor wie meer wil weten: hier is nog een interview.
Afgelopen donderdag 26 januari vond in Hilversum een expositie plaats met projecten van vierdejaars studenten van de faculteit Kunst, Media & Techniek (KMT), een onderdeel van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU). Alle geëxposeerde projecten waren gerealiseerd in opdracht van bedrijven, instellingen en overheidsinstanties. Ik was, als ex-student, er natuurlijk bij. Hieronder mijn verslag.
Veel van de opdrachtgevers bevonden zich in de publieke of creatieve sector. Van een gedeelte van de groepen werd er om een concept gevraagd, wat dan werd gepresenteerd door middel van een film, website of ander medium. Bij andere groepen was een werkend product de eindopdracht.
Veel opdrachtgevers hadden een specifieke doelgroep voor hun project in gedachten. Een voorbeeld hiervan was IVO, een digitaal communicatieplatform gericht op 50-plussers, in opdracht van de Waag Society. Na uitgebreid onderzoek en usability-tests besloten de studenten een Flash-website te ontwikkelen. Op deze site kunnen ouderen met elkaar e-mailen op basis van ‘interessegebieden’. Deze afbakening in interessegebieden, in combinatie met een heldere interface, is volgens de studenten een manier om ouderen kennis te laten maken met digitale communicatie zonder dat ze verdrinken in een zee van mogelijkheden. De groep heeft bewust gekozen voor e-mail als communicatiemiddel en niet voor bijvoorbeeld ‘instant messaging’ (zoals bij MSN of ICQ) omdat uit onderzoek bleek dat veel ouderen dit te ingewikkeld vinden.
Ook een ander project had senioren als doelgroep, maar wel met een totaal andere insteek: het Telematica Instituut in Enschede vroeg zeven studenten te onderzoeken of het robothondje AIBO van Sony zou kunnen helpen bij het overbruggen van de kloof tussen ouderen en techniek. Het eindproduct was een DVD (De aard van het beestje) waarop verschillende scenario’s worden getoond waarin de AIBO word ingezet voor het oplossen van de dagelijkse problemen waar ouderen mee te maken hebben. De AIBO kan bijvoorbeeld ingezet worden om hulp te roepen bij ongelukken, om te communiceren met andere ouderen en om te waarschuwen als er medicijnen moeten worden ingenomen.
Een van de weinige groepen die een kritische blik op de technologische vooruitgang gaf was de iPack-groep. Zij deden, in opdracht van de R&D-afdeling van Hewlett-Packard in Bristol een onderzoek naar de privacyproblemen rondom de integratie van GPS (Global Positioning System) in mobiele apparaten. Met GPS is het mogelijk om tot een paar meter nauwkeurig een plaats op aarde te bepalen. Het systeem wordt ondermeer gebruikt bij routeplanners (zoals de populaire producten van TomTom). Om aan te tonen dat er nog veel problemen liggen rondom de bescherming van de privacy had de iPack-groep een fictief verhaal bedacht over de verzekeringmaatschappij InsuriPal en een hackersgroep. In dit verhaal word iemand door een ‘inbraak’ van een hacker op zijn PDA zich ervan bewust wat de gevaren zijn van het constant ‘tracken’ van mensen met behulp van GPS.
Projecten met de zogenaamde web 2.0-technologie waren veel aanwezig op de projectenmarkt. Concepten als tagging, folksonomy en metadata waren ondermeer aanwezig in het project Ondergrond.org. Deze website (die veel aan de fotografiesite Flickr doet denken) is bedoeld voor het archiveren, annoteren en exposeren van Nederlandse straatkunst. De combinatie van de web 2.0-technologieën en een positieve insteek ten opzichte van het onderwerp zorgt ervoor dat ondergrond.org wellicht een interessant nieuw podium voor deze subcultuur wordt.
De projectenmarkt krijgt een vervolg in de zomer, als de studenten hun individuele afstudeerprojecten presenteren.
Ook een ander project had senioren als doelgroep, maar wel met een totaal andere insteek: het 
Een van de weinige groepen die een kritische blik op de technologische vooruitgang gaf was de 
Projecten met de zogenaamde