Er gebeurde vandaag iets onwaarschijnlijk vreemds: ik was, puur toevallig, in de letterenbibliotheek in Utrecht om een beetje te ontspannen na een sollicitatiegesprek en liep rond op de kunstgeschiedenisafdeling. Op een gegeven moment kwam ik langs de ‘D’ en zag daar de prachtige overzichtscatalogus staan met het werk van Theo van Doesburg. Het is al een tijdje geleden sinds ik me met Van Doesburg heb bezig gehouden dus ik pakte de catalogus en bladerde er wat doorheen. Toen ik keek naar de sterfdatum (6 maart 1931) realiseerde ik me plotseling dat het vandaag, op de kop af, precies 75 jaar geleden is dat Van Doesburg stierf in een kuuroord nabij Davos in Zwitserland.
Dat is natuurlijk wonderbaarlijk, maar ook wel een beetje triest omdat ik er helemaal níks over heb gehoord in de media. En het is vooral schandalig, want Van Doesburg is de enige echte dadaïst die we in Nederland gekend hebben, een van de belangrijkste sleutelfiguren in de kunstwereld van het begin van de vorige eeuw en boven alles een geniale, kleurrijke en creatieve man. Zijn kunst is lang niet altijd even consistent van kwaliteit geweest, maar de invloed die hij heeft gehad op het kunstenaarsklimaat in Nederland (en de rest van Europa!) aan het begin van de 20ste eeuw is niet te onderschatten. Zonder Van Doesburg was er nooit sprake geweest van ‘De Stijl’, hadden veel beroemde kunstenaars elkaar nooit ontmoet en was de Nederlandse kunst veel grijzer en saaier geweest.
Wat me verbaast is dat er werkelijk nergens een mooie overzichtstentoonstelling is, of een uitgave, of een avondvullend televisie-programma, of een voorleesavond (Van Doesburg schreef bijzonder komisch en absurde poezië en proza) of wat dan ook. Uiteraard is er altijd meer belangstelling geweest voor Piet Mondriaan, J.J.P Oud en Gerrit Rietveld, maar juist de persoon Van Doesburg is bijzonder interessant en toepasbaar op deze tijd: hij was een ‘netwerker’, was bedreven op alle gebieden (‘crossmedia’) en hij ging naar alle uithoeken van Europa om zijn frisse nieuwe ideeën te promoten. Allemaal eigenschappen die worden toegeschreven aan de hudige 21ste-eeuwse mens.
Wellicht dat deze toevallige constatering dat Van Doesburg vandaag 75 jaar geleden overleed een teken is dat we zijn erfenis weer eens onder de aandacht moeten brengen? Misschien zo?
Er zijn maar weinig dingen waar ik als vormgever een grotere hekel aan heb dan Comic Sans MS, u weet wel, dat vrolijke lettertype wat de school van uw zoon/dochter gebruikt voor zijn brieven. Op zich heb ik niks tegen het lettertype, maar wél tegen het gebruik ervan. Als iemand het gebruikt voor z’n stripwinkel, of voor een peuterspeelzaal, vooruit. Het probleem is echter dat mensen het tegenwoordig gebruiken voor serieuze zaken: de Gemeente Nijmegen gebruikt het zelfs voor haar officieële documenten. Sorry, maar dat kunnen we toch niet meer serieus nemen?
Nu is er al een groep mensen die Comic Sans willen verbannen en prachtige stickers plakt op alles wat Comic Sans is. Die stickers had ik echter nog niet ontdekt toen ik laatst in Amsterdam was en bijna omviel toen ik toevallig dit naambordje zag:
AAAH! Dit is toch ronduit zielig? Een groot bedrijf, Dyson, van die stofzuigers zonder zak, die zichzelf prijzen om hun design en zelfs een prijs hebben voor goede ontwerpen hebben een metalen naamplaatje in Comic Sans. Vergelijk het eens met de andere bedrijven die in hetzelfde pand zaten:
Inderdaad, dat zijn correcte naamplaatjes. Is Dyson tegenwoordig bezig met een infantilisatiecampagne? Willen ze hun stofzuigers ook gaan slijten aan kleuters? Ik snap het werkelijk niet.
Om het dan maar gelijk helemaal over de top te gooien ben ik mensen vast voor geweest. Hieronder het meest afgrijselijke misbruik van Comic Sans wat ik me kan voorstellen.
Geen ‘greatest hits’, maar gewoon een nieuw album met intieme liedjes van de zangeres Chan Marshall, beter bekend als Cat Power. Marshall nam het album in een week op in Memphis met een groep sessiemuzikanten die ondermeer met Al Green hadden samengewerkt. Het mooie van dit album is dat haar karakteristieke teksten en verhalen nog steeds een belangrijk onderdeel zijn van haar muziek, maar dat ze niet meer zo in-your-face worden gebracht als bij haar vorige album, You are Free. Een aanrader voor iedereen die van singer-songwriter liedjes houdt, en zeg nu zelf: wie doet dat nu niet?
Als de Vaudeville-artiesten uit het begin van de vorige eeuw hadden besloten om in een tijdmachine te stappen en op te treden in 2006 had het waarschijnlijk ongeveer zo geklonken als de Dresden Dolls: bombastisch, hysterisch en dramatisch. De groep rond Amanda Palmer (die vroeger als levend standbeeld op Harvard Square in het Amerikaanse Cambridge stond) en Brian Viglione had al eerder een aantal albums uitgebracht met hun kenmerkende geluid en het nieuwe album is daar geen uitzondering op: wederom hebben ze een album vol met ‘Brecht-punk’ volgespeeld.
Voor wie hem de eerste keer heeft gemist: mijn film De Stadsverwisseling zal nogmaals te zien zijn, en wel 1 maart in Filmhuis Lux in Nijmegen. De kaartjes liggen vanaf 13 februari in de verkoop bij de kassa van de Lux en bedragen 3,50 p/s. ‘De Stadsverwisseling’ wordt vertoond in het kader van het ‘stadsfilm-programma’ van de Lux en zal te zien zijn in het themablok ‘Nijmeegse humor’, dat start om 20.00 u. Komt dat zien!
Dat was waarschijnlijk een zin die u tien jaar geleden verwachte op een website, toen het web nog jong was en iedereen verwachte dat we over tien jaar in cyberspace zouden leven.
Desondanks is het nu ook echt mogelijk om in 3d over het web te surfen, met uBrowser, gebaseerd op Firefox, die u websites laat bezoeken en ze roteren, eventueel in de vorm van een kubus, bol of vlag (zie hierboven). Ik kan er geen enkel nuttig doel voor bedenken, maar de auteur zelf ook niet. Leuk is het wel.
Over tien jaar geleden gesproken: toen had je ook nog van die mooie knoppen die op elke webpagina stonden. En de Hamsterdans (onlangs nog even populair door de nieuwe Mohammed Dance). Wat is uw favoriete internet-herrinering?
Songbird is de naam van een nieuwe, open-source muziekspeler die de concurrentie wil aangaan met het populaire iTunes van Apple. Op dit moment is versie 0.1 te downloaden. Er zitten nog een hoop foutjes in (zo wil Songbird bij mij bijvoorbeeld geen artiest weergeven bij een nummer), maar het ziet er veelbelovend uit. Er zit een ingebouwde webbrowser in (gebaseerd op Firefox) en er zijn al een aantal links voorgeprogrammeerd, naar muziekwinkels, websites en radiostations. Als u nog meer wilt lezen over Songbird kunt u helaas niet terecht op hun website: die is down vanwege een overvloed aan internetverkeer (u kunt het programma daar nog wel downloaden). Er is echter wel een leuk interview te lezen bij BoingBoing.
Overigens kreeg ik een cryptische mededeling over een missend bestand (msvcp71.dll). Als u dat ook overkomt: download hier dat bestand, pak het uit en zet in uw windows/system32 folder en het moet werken.
Sinds een aantal dagen online: de nieuwe website van de Nijmeegse kunstschilder Roderick Brenninkmeijer. Ik heb zijn nieuwe website ontworpen en gerealiseerd. De website bevat ondermeer een portofolio, biografie en korte teksten waarin hij over zijn werk schrijft. De website draait op BeetsCMS, een zelf ontwikkeld Content Management Systeem, waar haykranen.nl ook gebruik van maakt.
Ik heb in het weekend een beetje geëxperimenteerd met Blender, een gratis open-source 3d pakket. Mijn broertje wilde wat doen met 3D, en aangezien ik zelf al een lange tijd Blender wilde uitproberen leek me dat een goede gelegenheid om het pakket zelf ook te leren. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben: de interface is een beetje wennen, maar als je na een tijdje wat sneltoetsen uit je hoofd weet doet het pakket (zeker voor eenvoudige handelingen) niet onder voor professionele pakketten, die vaak wel een paar duizend euro kosten. Je kunt Blender ook gebruiken in combinatie met Yafray, een open-source pakket om mee te renderen.
De afbeelding hierboven is trouwens van de film The Goat, The Boy And the Sun, een korte (20 minuten) animatiefilm van Martin White die hij helemaal alleen maakt met behulp van open-source software. Hij maakt z’n afbeeldingen in The Gimp, z’n modellen in Blender en rendert het allemaal in Yafray. Ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat. Voor wie meer wil weten: hier is nog een interview.
