Zojuist, op Maandag 31 Oktober 2005, om 13.00 heb ik haykranen.nl voor iedereen online gezet. Op de welkomstpagina is een korte introductie te lezen. Het grootste deel van de website beslaat de portofolio, maar dit weblog moet ook in de toekomst een belangrijke rol gaan spelen.
Ik heb om het weblog alvast wat ‘vulling’ te geven de ‘beste’ stukjes van mijn andere weblog, Gé ,geimporteerd. Deze zijn te lezen in de categorie Gé. Veel plezier met haykranen.nl, en bezoek dit weblog voor up-to-date informatie. Overigens is er ook een RSS-feed voor mensen die dat handig vinden.
Laatst stond ik in de rij voor de Swirls in Utrecht. Het was warm weer, iedereen wilde blijkbaar zo’n beker met ijs hebben en dus was de rij lang. Helaas was het personeel vrij langzaam dus ik had genoeg tijd om te kijken naar de andere mensen in de rij.
Recht voor me stond een lief jong meisje, van een jaar of 18 en naast haar een oude man, minstens 40, van het type Mick Jagger / Keith Richards. Dat het haar vader niet was bleek al snel door hun intieme omhelzing, en vooral door de manier waarop de oude man het jonge meisje woordjes in haar oor fluisterde en met zijn tong langzaam over haar wang gleed.
Nadat ik een paar seconden dit voorval gadesloeg draaide de oude man, gehesen in een spijkerjasje en een leren broek, zijn pokdalig en ongeschoren gezicht om, keek me aan en gaf me een kort, mannen-onder-elkaar knipoogje.
Over een tijdje in de winkels: Longhorn, de opvolger van Windows XP, waar u nu waarschijnlijk dit berichtje mee zit te lezen (althans, 71% van de mensen gebruikt XP volgens onze statistieken). Behalve dat Internet Explorer nu eindelijk ook ‘tabs’ heeft zit er nog een andere interessante ‘vernieuwing’ binnen Longhorn: DRM oftewel Digital Rights Management. Dit betekent dat Microsoft (en andere grote bedrijven) gaan bepalen wat u wel en niet mag doen met uw bestanden. Heeft u laatst een -gekochte- cd naar MP3 omgezet en wilt u deze afspelen? Helaas, u moet ‘m toch echt overnieuw kopen, want mischien gaat u ‘m wel kopiëren. Totale flauwekul dus, maar het wordt nog enger.
Longhorn heeft namelijk ook PVP-OP, oftewel Protected Video Path / Output Protection Management. Een lange naam voor iets simpels: Windows controleert voortaan of uw monitor wel DRM heeft. Zo niet (wat voor het overgrote deel van de monitoren geld), dan krijgt u een slechter beeld, of helemaal geen beeld en de mededeling dat u maar eens een goede monitor moet gaan kopen, die wel de juiste DRM-chip heeft.
U snapt wat dit voor gevolgen heeft: Microsoft, en de producten van films, muziek en andere entertainment krijgen totale controle over de hardware die u heeft, in plaats van diegene er voor betaald heeft: uzelf.
Er is nu geen reden meer om naar een waarzegster te gaan: je kunt tegenwoordig ook je toekomst lezen in je gezicht, en dat zelfs online. Stuur een portretje op, en binnen vijf seconden weet je alles over jezelf wat je nog niet wist.
Mijn resultaten waren op z’n minst verassend: volgens de gezichtenvoorspeller ben ik een typische ‘witte-boorden’ werker, en dus is een carriëre als politieman, telemarketeer of gewoon kantoormedewerker bij uitstek geschikt voor mij (dat dacht ik dus niet). Ik heb een hekel aan kunstenaars (terwijl ik kunstacademie doe), en dat geldt ook omgekeerd omdat de ‘artiesten’ omdat ze me als een slaaf van de eenvormigheid zien. Ik heb een hekel aan mijn baan, maar doe het toch maar zodat ik genoeg geld heb om mijn buurman te overtreffen met m’n nieuwe auto (daar kan ik me ook weinig bij voorstellen).
Gelukkig verdien ik in de toekomst wel 50,000 euro per jaar en ben ik geen homo (ik heb slechts een ‘gay factor’ van 1.3).
Ik heb de test ook nog eens met andere foto van mezelf overgedaan, waar ik nog langer haar had, en wat bleek: ik ben blijkbaar opeens een oost-europeaan, mijn ambitie is veel hoger en ik ben een academicus. Volgens deze test moet ik maar journalist of leraar worden. Bovendien verdien ik nu ook twee keer zoveel.
De hoofdstad van Nebraska, Lincoln heeft een anti-drugs beleid. Sheriff Terry Wagner wil dat de jongeren van de drugs afblijven, niet te veel drinken en respect hebben voor hun moeder.
Dat is allemaal verder geen probleem, maar zijn methoden zijn op z’n minst bedenkelijk te noemen. Belangrijk voor hem is namelijk dat kinderen op een zo vroeg mogelijk tijdstip doorhebben dat drugs slecht zijn. Als je kinderen van zes verteld dat drugs slecht zal dat weinig belletjes doen rinkelen (Drugs? Is dat zoiets als Pokémon?), dus bedacht de Sheriff iets beters: kleurplaten.
Ondermeer een konijntje (ik hou van worteltjes maar spring weg van drugs!), een kuikentje (‘ik ben een baby boerderijdier! Denk na en rook niet!) en een hond (zie boven) moeten de jeugd uit Lincoln op andere gedachten brengen.
Het is natuurlijk maar een kwestie van tijd voordat Wagner met nieuwe ideeën komt. Wellicht posters op de kinderboerderij van koeien die geslachtsziekten hebben? ‘Ik ben een koe met een druiper! Gebruik een condoom!’ ?
Als je muziek luistert heb je daar lang niet altijd een beeld bij. In vervlogen tijden stonden muzikanten nog ruig op de voorkant van de lp-hoes, en kon je uren wegdromen bij je helden. Tegenwoordig heb je internet, dus echt een excuus heb ik niet, maar ik had toch geen flauw idee hoe de leden van The Arcade Fire er uit zagen. Als ik luisterde naar Funeral, hun eerste langspeelplaat en een van de muzikale hoogepunten van 2004, had ik het idee dat het waarschijnlijk een stuk of vier, wat gothic-achtig ogende, mannen zouden zijn, met een klein iel mannetje als leadzanger.
Afgelopen Donderdag, 12 Mei in Nighttown Rotterdam werd ik echter nogal verbaasd door het uiterlijk van de band: de leadzanger was geen iel mannetje (wat je van zijn zang zou kunnen verwachten), maar een gigantische boom van twee meter. En het gezelschap bestond uit maar liefst zeven, wild geklede, mensen die er eerder uitzagen als een hippieclan dan een gothicband. Al vanaf het eerste nummer gingen ze er tegenaan op een manier die ik eigenlijk alleen eerder heb gezien bij bands als The Polyphonic Spree en de Flaming Lips: met een gigantisch geloof in hun eigen muziek en een onvermoeibare drang om dat over te brengen op hun publiek.
Tijdens de show viel op dat de leden van The Arcade Fire veel bezettingswisselingen hadden. Bij elk nummer renden ze over het podium om te wisselen van instrument. De drummer werd gitarist, de accordeonist drummer, en van bepaalde bandleden kon ik niet eens bepalen wat nou precies hun hoofdinstrument was. De enige uitzondering hierop was de violiste, die op een dusdanige manier opging in haar spel dat het haar blijkbaar niet deerde dat iedereen haar gekke bekken en wilde gebaren zag.
Ze was overigens niet de enige violist. Het voorprogramma, Final Fantasy, bleek gewoon mee te doen tijdens het optreden. Zijn voorprogramma was een goede keuze van de band: Final Fantasy maakte bijzondere muziekcollages met behulp van alleen zijn viool en een soort tape-loop effectpedaal, waarmee hij telkens live een loopje maakte waar hij weer overheen begon te spelen. Een mooie combinatie van Nick Drake-achtige melodieën en vocalen die een beetje deden denken aan Patrick Wolf, waar Owen Pallett (zoals Final Fantasy echt heet) mee bevriend is. En net op het moment dat zijn muziek een beetje pit begon te missen verscheen de helft van de hoofdact op het podium om mee te spelen bij een verrassende versie van Mariah Carey’s(!) Fantasy.
Terug naar die hoofdact. Hun set bestond uiteraard uit zo’n beetje alles van debuutplaat Funeral, en verder een aantal (mij) onbekende nummers. Een aantal nummers die op plaat wat minder uit de verf kwamen (zoals Haïti) werden hier in een beter arrangement gestoken. En de beste nummers van de plaat (zoals Tunnels, Rebellion (Lies) en Laika) waren (voor mij) in ieder geval goed genoeg voor kippenvel.
Mijn enige kritiekpunt op het concert is eigenlijk dat ze, ondanks hun inzet en omvang, te weinig afweken van de versies die op plaat stonden. Zo af en toe werd er wel een beetje geïmproviseerd, maar meestal waren de gitaarsolo’s en zelfs de kleine snikjes van de zanger identiek aan de plaat. Ook had het concert wel wat langer mogen duren (met wellicht wat meer onbekend werk), maar goed, ze hebben pas één plaat uit.
Plaat en concert maken dus erg nieuwsgierig naar wat deze jonge band ons de komende jaren nog gaat brengen.
Ik ga met het referendum over de Europese grondwet tegen stemmen. Waarom? Omdat ik het niet snap. Dit klinkt makkelijker dan het is, dus laat me de zaak motiveren:
Mijn voornaamste probleem is dat ik niet weet waarvoor ik stem. Als ik ergens mijn mening over wil vormen wil ik dat ‘ergens’ goed hebben bestudeerd. En dan zonder dat andere mensen het eerst voor mij moeten interpreteren en samenvatten, dus op dat foldertje wat ik bij de post kreeg ga ik niet mijn stemoordeel baseren: dat is per definitie subjectief, net zoals de referendumwijzer.
Het probleem echter is nu dat de Europese grondwet niet, zoals de Nederlandse (PDF), slechts uit een paar (30 in Nederland) pagina’s bestaat, maar uit maar liefst 500 pagina’s (PDF). Vijfhonderd pagina’s vol met ambtenarentaal die alleen begrijpelijk is voor mensen die rechten hebben gestudeerd, en voor normale stervelingen onbegrijpelijk.
Bijvoorbeeld: wil je weten hoe het zit in Nederland met discriminatie dan hoef je niet verder te kijken dan de eerste pagina waar duidelijk staat:
‘Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’
Dat is duidelijk. In de Europese grondwet komen we helaas pas bij pagina 275, in artikel II-81 toe aan het nogal uitvoerige:
‘Iedere discriminatie, met name op grond van geslacht, ras, kleur,etnische of sociale afkomst, genetische kenmerken, taal, godsdienst of overtuigingen, politieke of andere denkbeelden, het behoren tot een nationale minderheid, vermogen, geboorte, een handicap, leeftijd of seksuele gerichtheid, is verboden.”
Hier staat dus exact hetzelfde, alleen dan met twee keer zoveel woorden. Hoe moet ik hier nu wijs uit worden? Hoe kan ik nu weten waar ik voor stem als ik eerst vijfhonderd pagina’s met uitvoerig ambtenaar gebrabbel moet doorploegen?
Daar komt nog bij dat ik ook de vorm van het referendum niet snap: het enige wat ik kan doen is voor of tegen stemmen. Voor of tegen wat? Tegen een rij met regels en protocollen over een aantal onderwerpen. Dit lijkt in principe wel wat op een normale verkiezing waar je ook kan kiezen voor allemaal partijen die een bepaalde kijk hebben op een aantal vaste thema’s.
Het verschil is echter dat ik nu niet kan kiezen voor verschillende visies op die thema’s (de verschillende partijen), maar dat ik alleen maar kan zeggen of ik voor of tegen de visie ben die de EU heeft opgesteld.
Stel je voor, dat je in plaats van een lijst met twintig politieke partijen, bij de tweede-kamer verkiezing alleen maar als vraag krijgt of je ‘voor of tegen de gemiddelde mening van alle politieke partijen’ bent. Op bepaalde punten (discriminatie e.d.) zal iedereen het wel eens zijn over bepaalde punten, maar op andere punten wappert het naar alle kanten toe. Van de ene kant is men wel voor ‘meer doen met het milieu’ (waar ik voor ben) maar aan de andere kant is men ook voor ‘meer liberalisatie’ (waar ik tegen ben). Hoe kan men verwachten dat ik over ál die regels ‘Ja’ of ‘Nee’ kan zeggen’
En nu krijgen de ‘tegen’-stemmers ook nog kritiek van het kabinet: geïnspireerd door Bush’s ‘Wie niet voor ons is, is tegen ons’ hebben ze het erover dat er ‘eigenlijk geen argumenten zijn om niet voor te stemmen’ en dat je ‘modieus’ bezig bent als je tegen stemt. Dat mensen die tegen stemmen omdat ‘alles duurder is geworden door de euro’ nu op één hoop worden geveegd met mensen die om hele andere redenen tegen stemmen (zoals ik) is dan ook een gotspé.
In de wijk Lunetten in Utrecht, waar ik woon, zijn twee supermarkten: een Albert Heijn en een C1000. De vraag is altijd naar welke ik ga, omdat ze beide een aantal voordelen en nadelen hebben ten opzichte van elkaar. Daarom heb ik een vergelijking gemaakt tussen de twee:
Het schijnt tegenwoordig een ramp te zijn om te moeten werken. Mensen hebben de gehele week last van een vreemd gevoel van onbehagen, dat verschrikkelijke ‘maandagmorgengevoel’. U kent het wel. Maar gelukkig is er hoop! Joep Schrijvers, ondermeer bekend van de bestseller ‘Hoe word ik een rat’ heeft nu een antwoord op uw onbehagen: het boek Het Maandagmorgengevoel. Een ‘troostboek’ voor werkenden.
Aldus Joep Schrijvers. In plaats van dat mensen die hun werk niet leuk vinden eens gaan nadenken over waar dat aan ligt moeten ze boeken lezen die hun troost kunnen bieden voor de ‘onvermijdelijke versuffing’ die bij hun optreed.
Waarom schrijft iemand zo’n boek? Het is een managementboek, dat verklaart een hoop. Managementboeken worden geschreven bij honderden, want iedereen schijnt ze te willen lezen. Helaas belanden dergelijke boeken al heel weer erg snel in de papierbak, danwel ergens anders.
Om maar eens een van mijn favoriete auteurs, Douglas Coupland, te citeren: als je het systeem echt wil ondermijnen moet je geen drugs nemen (of managementboeken lezen -red.), maar je baan opzeggen.
