Een grappig idee: stapel een aantal boeken uit je kast op elkaar en maak er een gedicht van. Na een beetje heen en weer schuiven kwam ik uit op het volgende:
Het menselijk teveel
Al schrijvend
Digitaal leven
Dankzij de snelheid van het licht
Het lijkt wel een gedicht over…weblogs.
Foto: Sjoerd ten Kate / CC-BY-NC-SA
Een mooi stukje in de Volkskrant vandaag over de zesde baan die Schiphol graag wil. Blijkbaar is het probleem dat de wind de laatste tijd steeds vaker uit het westen waait in plaats van uit het noorden of het zuiden. Hierdoor hebben de vliegtuigen maar twee banen ter beschikking om te landen, en Schiphol zou er daarom graag nog eentje bij willen.
Maar waardoor komt het dat het steeds vaker uit het westen waait? De luchthaven zelf stelt dat de klimaatverandering de boosdoener is. En waar komt klimaatverandering ook al weer door? Oh ja, bijvoorbeeld door die dingen die wel eens opstijgen vanaf Schiphol.
Er is een theorie die zegt dat mensen een bepaalde tijd nodig hebben voordat ze een afgewogen beeld kunnen geven over de culturele uitingen van een bepaalde periode in de geschiedenis. Tien jaar geleden ligt nog te vers in het geheugen, vanaf een jaar of dertig, veertig terug in de tijd kunnen we een redelijk objectief beeld gaan vormen wat ‘mooi’ en ‘lelijk’ was. Alles wat daar tussen valt (dus de periode die op dit moment ongeveer twintig-dertig jaar achter ons ligt) wordt echter meestal als afstotelijk beschouwd.
Geen wonder dus dat de jaren tachtig zo verguisd worden. Een vraag aan een willekeurig iemand wat hij of zij voor ogen heeft bij het woord ‘jaren tachtig’ wordt meestal beantwoord met ‘haarspray’, ‘foute synthesizerpop’ en ‘lelijke kleren’. En niet alleen mode uit de jaren tachtig wordt als lelijk beschouwd, het is bijvoorbeeld ook toepasbaar op architectuur (denk maar aan de Zwarte Madonna in Den Haag), en dus ook op de vormgeving uit die tijd.
De vormgeving van de jaren tachtig is bijzonder uitgesproken. Denk bijvoorbeeld aan:
Die elementen keren bijvoorbeeld terug in de consumentenelectronica uit de jaren tachtig, kijk maar eens naar dit klokje:
Zwart plastic, geometrische (driehoek-achtige) vormen, smalle lettertypes en die twee kleuren: mintgroen en auberginepaars. Typisch jaren tachtig.
Een ander klokje:
Hier is zelfs het hele lichaam van de klok mintgroen, met twee plastic ‘pendules’ die op en neer gaan in het auberginepaars.
De meeste mensen zullen deze klokjes als uitgesproken lelijk ervaren. Maar waarom? Ik ben er nog niet uit of ik ze nou mooi of lelijk vind, maar apart en anders zijn ze in ieder geval wel. Wellicht zullen we over een jaar of twintig deze dingen net zo mooi vinden als de Jugendstil-vazen van rond het fin de siècle. Die werden namelijk pas in de jaren zestig weer echt populair, toen mensen Jugendstil-achtige ontwerpen gingen gebruiken in psychedelische platenhoezen en advertenties. Twintig jaar na het einde van de Jugendstil-periode, zo rond 1930, vond men de kunst lelijk en bracht men de vazen en meubels naar het grofvuil. Tegenwoordig wordt er op beurzen en veilingen veel geld voor die spullen geboden.
De vraag is natuurlijk of dat ook gaat gebeuren met de jaren-tachtig spullen die nu voor een euro op de rommelmarkt liggen. Ik koop ze, omdat ik bang ben dat anders een hele geschiedenis aan vormgeving verdwijnt in de afvalcontainer. Zouden er echt dingen tussen zitten die over twintig jaar mooi worden gevonden?
Volgende keer: jaren-tachtig kitsch posters!
Foto: Jared C. Benedict / CC-BY-SA
Zolang als ik me kan herinneren heb ik gewerkt met besturingssystemen van Microsoft: eerst met MS-DOS, daarna met alle versies van Windows. In de tussentijd heb ik af en toe wel gewerkt met Apple (vooral toen ik studeerde, en er een heel lokaal vol met iMacjes stond om mee te spelen), maar nooit als mijn belangrijkste platform.
Na al die jaren had ik het eigenlijk wel gehad met Windows: het gedoe, het constante wachten op dingen die vastlopen, niet reageren, onhandig zijn gedaan, veel te veel muiskliks vereisen, etcetera, etcetera. Ondertussen zag ik steeds meer mensen om me heen met van die mooie witte en zilveren Apple laptopjes. Mijn eigen (Windows) laptop begon langzamerhand een beetje oud te worden, dus ik besloot om de overstap te wagen naar Mac OS X.
Tot nu toe ben ik zeer tevreden. Alles is duidelijk veel beter doordacht en werkt fijner. Toch is het hele proces van omschakelen moeilijker dan ik had gedacht. Welke applicaties moet je bijvoorbeeld gebruiken in plaats van de dingen die je gewend bent op een PC?
Er zijn heel veel applicaties (zowel commercieel als gratis / open source) verkrijgbaar voor de Mac, bepaalde applicaties zijn er voor meerdere platforms, voor andere applicaties die alleen onder Windows werken moet je een alternatief zoeken. Hieronder wat ik nu gebruik:
[TABLE=2]
NB: als u ook zo’n mooi tabelletje wilt maken in WordPress moet u eens kijken naar de plug-in wp-Table.
Daarnaast zijn er een paar applicaties die je alleen op Mac hebt, en eigenlijk niet in een gelijkwaardig alternatief onder Windows, zoals bijvoorbeeld QuickSilver (freeware), een soort van command line die gelijk op je desktop zit en waar je per toetsenbord allemaal commando’s in kan voeren Daarnaast ook al het al eerder genoemde Parallels (niet gratis) waarmee je vrij makkelijk kan switchen tussen Windows en Mac, alhoewel het wel een tijdje duurt (een minuutje of twee) voordat het opstarten klaar is. Een gratis alternatief is eventueel Boot Camp van Apple zelf, maar daar moet je wel je Mac opnieuw voor opstarten.
Eigenlijk maar één applicatie die ik echt mis, namelijk het archaïsche programma Vertaal voor Windows, een softwarepakket uit 1992(!) wat geschreven is voor Windows 3.1 en maar één ding kan: woorden vertalen van de ene taal naar de andere taal. Ideaal als je snel even een woord uit het Nederlands naar het Engels wilt vertalen, of andersom. Er zijn wel woordenboeken voor Mac OS X, maar geen enkele die vanuit het Nederlands naar het Engels vertaald. Hier ligt dus nog een schone taak voor bijvoorbeeld Van Dale.
Volgende keer in deze rubriek: keyboard shortcuts, instellingen en andere dingen die me opvallen aan Mac OS X.
Net terug uit Brussel, na een korte vakantie in het Belgische. Wat ik daar allemaal heb beleefd..afijn, wat ik op mijn vakantie doe gaat u eigenlijk niks aan, daar zijn andere weblogs voor. Één foto wilde ik u echter niet onthouden: net voor Anterwerpen-Berchem kreeg onze trein pech, en uiteindelijk moesten de passagiers zelfs over het spoor klimmen en zelf naar het station lopen. Recht voor de gestrande trein stond het bord, rechtsboven op de foto. Tsja, het lot is soms ironisch.
Als je, zoals ik, wel eens een website maakt vallen des te meer de tekortkomingen in sites van andere mensen op. Goed ontwerpen van webpagina’s is een vak, en vaak moet je lang nadenken over wat de beste oplossing voor een probleem is. Vaak is echter de beste oplossing de meest eenvoudige, of in ieder geval de oplossing die voor de gebruiker het simpelste is. Wat er ‘onder de motorkap’ zit van een bepaalde oplossing is voor een gebruiker niet relevant. Hoe meer je kan verstoppen aan techniek en interne systemen, hoe beter.
Een voorbeeldje: contactformulieren. Als je een vraag wilt stellen aan Dynabyte en je klikt op ‘contact’ krijg je dit voor je neus:
Het lijkt wel een belastingformulier! Maar liefst vijftien veldjes die je moet invullen voordat je een antwoord kan krijgen op je vragen. Vooral mooi is het boxje onderaan de pagina met ‘hoe wilt u uw antwoord ontvangen’. Als je via het web een vraag stelt lijkt het toch logisch dat je gewoon via mail antwoord verwacht. Ook het vinkje bij ‘Ja! Ik wil graag reclame en andere troep van jullie ontvangen!’ maakt overduidelijk dat Dynabyte geen vragen verwacht van klanten maar vooral e-mail adressen waar ze spam naar toe kunnen sturen.
Beter is hoe Albert Heijn het probleem oplost. Ook hier een lang formulier, maar met de opmerkingen dat je alleen je e-mail adres hoeft in te vullen en een onderwerp, de rest is niet noodzakelijk. Zo laat je de keuze over aan de klant:
Maar de absolute winnaar op het gebied van contactformulieren is craigslist, vaak verguisd vanwege het gebrek aan vormgeving en vernieuwing, maar op het gebied van contactformulieren zijn ze erg verfrissend: ze hebben er namelijk geen:
Gewoon een email adres in plaats van drie pagina’s aan formulieren die je moet invullen. Wellicht dat er achter ‘help@craigslist.org’ wel een uitgebreid systeem schuil gaat dat de inkomende mails filtert op onderwerp, dingen doorstuurt naar aparte afdelingen, de tekst analyseert op sleutelwoorden, etc. Of wellicht dat er wel gewoon iemand is ingehuurd om de e-mail te sorteren. Voor de gebruiker maakt dat allemaal niet uit, waar het om gaat is dat alleen de meest simpele en eenvoudige oplossing zichtbaar is en dat de gebruiker zich niet druk hoeft te maken over hoe het hele proces werkt. Simpel en efficiënt. Less is more.
In mijn kast hangt een t-shirt met daarop een gedeelte uit een van de bekendste gedichten van de Vlaamse dichter Willem Elsschot (1882 – 1960):
…want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Dit citaat is bijzonder populair geworden voor allerhande doeleinden, bijvoorbeeld als titel voor een scriptie. Een korte zoekopdracht bij de Universiteitsbibliotheek Utrecht levert bijvoorbeeld meer dan dertig resultaten op, waaronder deze:
Ik vraag me af of al die mensen het hele gedicht ook hebben gelezen. Deze vier zinnen stammen namelijk uit een langer gedicht, Het Huwelijk, wat handelt over een man die langzaam zijn vrouw ziet verouderen en lelijk worden. Uiteindelijk overweegt hij haar zelfs te vermoorden en er met een andere vrouw vandoor te gaan:
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar dat doet hij niet, want… tussen droom en daad, etcetera. Hoeveel van die mensen die deze zin gebruiken voor hun marketingworkshops of atelier voor decoratieve verftechnieken of welk ander doel dan ook weten eigenlijk in welke context die vier zinnen vallen?
De dikke dronken man uit het foldertje van de IB-groep die ik hier een tijdje geleden poste staat nu ook op het bekende weblog This Is Broken. Ze hebben helaas wel mijn naam verkeerd gespeld. Nu is thisisbroken.com zelf ook een beetje ‘broken’.
Ze moeten bij Nederland 2 toch wel een netcoördinator hebben met een wrang gevoel voor humor…
Ik werk zelf al eeuwen met de hele rits aan Adobe paketten: Photoshop, Illustrator, After Effects, etcetera. Van al die pakketen heb ik Illustrator altijd een beetje mysterieus en onhandig gevonden: alles wat ik kan in Photoshop kan ik op de een of andere manier ook wel in Illustrator bereiken, maar het gaat allemaal weer net wat anders, met een hoop irritatie tot gevolg.
Gelukkig ontdekte ik laatst een geweldig weblog wat dat probleem een beetje verhelpt door elke dag tips, trucs en tutorials te geven over Illustrator: Bittbox. Bijvoorbeeld over maffe effecten met naadloze patronen en standaard Illustrator-tools, het Pathfinder-paneel en vector web 2.0 illustraties. Bij vrijwel elk artikel zit een gratis zipje met alle bronbestanden die je kan gebruiken om zelf verder te experimenteren.
De kracht van dit weblog zit ‘m vooral in het feit dat ze één specifiek onderwerp (tips en trucs over Illustrator) helemaal uitdiepen, en vrij regelmatig (vijf keer per week) nieuwe artikelen posten.
