Ik heb het hier al eens eerder gehad over Aibo Research, het project van studenten van de HKU om ouderen te helpen met behulp van de AIBO, het robothondje van Sony (dat overigens niet meer wordt geproduceerd), door middel van een film-DVD. Nu is het zo dat het project genomineerd is voor de Spin Awards, de prijzen in Nederland voor creativiteit in interactieve communicatie. Dat is bijzonder, want meestal worden alleen maar de bekende bureaus als Lost Boys, Qi en Media Republic genomineerd. Dat een groep studenten in aanmerking komt is redelijk uniek.
En u kunt ze helpen aan de prijs, door te stemmen. Bij ‘interactieve adverteerder’ kiest u voor ‘Telematica instituut’ en bij ‘interactieve bureau’ kiest u voor de HKU. Dus: stemt allen! Dat is in ieder geval een stuk leuker dan dat de bekende bureaus wéér met alle awards naar huis gaan.
Wordt u ook gek van CAPTCHA? U weet wel: van die wazige vreemde woorden die u moet overschrijven als u ergens wilt inloggen of iets plaatsen? Ze zijn bedoeld om er zeker van te zijn dat u een mens bent, en geen spamrobotje. Helaas is het zo dat de meeste van deze robotjes steeds slimmer worden, en daarom worden de teksten ook steeds waziger totdat je uiteindelijk wordt geblokkeerd van je favoriete site omdat het systeem ervan overtuigd is dat je een computerprogramma bent. Frusterend.
Gelukkig is er nu een geniale oplossing: poesjes in plaats van CAPTCHA. Als u op het weblog van Oli komt en u wilt commentaar leveren op een van zijn stukjes hoeft u geen teksten meer over te typen, maar moet u klikken op drie schattige poesjes die tussen zes andere babydieren zitten. De meeste mensen hebben daar geen moeite mee, maar computerprogramma’s wel.
Zoals u ongetwijfeld vandaag hebt gemerkt is het weer 1 april, tijd voor leuke grappen en grollen.
Ongetwijfeld de beste grap was het zogenaamde vertrek van South Park-acteur Isaac Hayes, naar eigen zeggen omdat hij zich gekwest voelde door grappen over de Scientology-kerk. Blijkbaar was het een manier om aandacht te trekken voor het nieuwe tiende seizoen van de serie. Of niet? Misschien is het wel een grap dat het een grap was. Ingewikkeld.
Nog meer grappen:
Slashdot besluit haar vertrouwde lay-out geschikt te maken voor fans van My Little Pony en begint ook berichten te plaatsen die daar beter bij horen.
Google introduceert Google Romance, een datingservice. Heel logisch, want ‘When you think about it, love is just another search problem.’
Leuk als u ook maar een beetje verstand van computers heeft: een nogal komisch transcript van een chatkanaal waar een hacker iemand probeert te hacken maar uiteindelijk zichzelf hackt. Het origineel is overigens in het Duits en iemand heeft zelfs de moeite gedaan om het te vertalen in het Nederlands.
Zoals u waarschijnlijk wel weet ben ik (ondermeer) vormgever en maak ik nog wel eens een website. En als je zo’n website maakt heb je vaak behoefte aan wat willekeurige tekst om er snel in te plakken. Daar is zelfs een speciale tekst voor, die door vormgevers over de hele wereld wordt gebruikt: Lorem Ipsum, van de klassieke schrijver Cicero.
Nu is het zo dat Lorem Ipsum na een tijdje wat gaat vervelen en daarom kwamen andere mensen al snel op het idee om ook andere teksten te gaan gebruiken, zoals bijvoorbeeld de mensen van dit tooltje die ondermeer een libretto uit Verdi’s Aida, een boek van Kant en het Dada-manifest van Tristan Tzara gebruiken als bron.
Maar zou het niet aardig zijn om, voor Nederlandse websites, ook Nederlandse teksten te gebruiken? Absoluut, maar helaas, zo’n tooltje bestond nog niet. Dus ben ik zelf aan de slag gegaan met als resultaat de Nederlandse dummy-tekst (Lorem Ipsum) generator. U heeft maar liefst vijf teksten tot de beschikking, waaronder Max Havelaar van Multatuli, Camera Obscura van Nicolaas Beets en De Roos van Dekama van Jacob van Lennep.
Dus als u zich ook verveelt met Lorem Ipsum: gebruik voortaan literatuur uit uw eigen vaderlandse geschiedenis!
Het Nijmeegse poppodium Doornroosje is verkozen tot de nachttempel van 2006 door de Nieuwe Revu. Dat is natuurlijk harstikke mooi, maar ik moet zeggen dat ik daar wel een beetje verbaasd door was: ik kwam vroeger namelijk vrij vaak in Doornroosje, maar de laatste paar jaar nauwelijks. Ik mis vooral de leuke nieuwe bandjes die er vroeger werden geprogrammeerd en de aparte sfeer die er destijds hing. Misschien word ik wel oud.
Overigens is er één feest waar ik wel graag voor naar Doornroosje ga: namelijk het Wintertuin Koninginnenacht feest. Vorig jaar was het een geweldig spektakel met een geslaagde combinatie van muziek, literatuur en rare acts. Hopelijk is het dit jaar weer in Doornroosje.
Aangezien ik op dit moment werkzoekend ben heb ik mijn CV op een aantal banensites gezet: Monsterboard, Werk.nl, etc. Dat werkt over het algemeen af en toe wel redelijk, en soms belt iemand me zelfs op naar aanleiding van mijn CV. Meestal zijn dat detacheringsbureaus die een ‘geweldig innovatieve job als webspecialist’ hebben, wat meestal neerkomt op het invoeren van producten van een saai bedrijf ergens in de polder. Soms is het wél eens wat, maar meestal moet ik de meeste mensen toch teleurstellen dat ze voor dergelijke klussen beter iemand anders kunnen vragen.
Vandaag kreeg ik, na wijziging van mijn CV, echter geen uitzendbureau aan de lijn, maar een mailtje van een nieuwe website: itjobbing.nl. Deze website had namelijk mijn CV, ongevraagd, overgenomen op hun website, er de titel ‘Website adviseur’ boven gezet (die ik niet zelf heb bedacht) en schreven me dat mijn cv op dit moment NIET ACTIEF is, maar dat ik ‘m GRATIS kan ACTIVEREN voor een GEWELDIGE BAAN (hoofdletters van hun, niet van mij).
Even los van het feit dat ze waarschijnlijk inbreuk maken op mijn auteursrecht vind ik het gewoon onbeschoft om ‘zo maar’ CV’s van het net te plukken en die op je eigen website te zetten: ik heb nergens om gevraagd en alle goodwill die ik heb om hun site te bekijken verdwijnt als sneeuw voor de zon. Jammer maar helaas, het woord ‘itjobbing’ staat bij mij vanaf nu synoniem met SPAM.
Om alle woede af te reageren heeft Eric vandaag gelukkig weer een leuk spelletje gevonden. Kunt u het balletje in het bakje leggen met de robotarm?
Goed, wellicht ben ik wat naïef, maar toen ik net deze kop op Teletekst zag was mijn eerste gedachte ‘Wat?! Voor altijd? Net zoals Lenin?’. Nee, uiteraard niet, slechts voor een paar dagen zodat de mensen afscheid kunnen nemen van hun geliefde dictator. Maar toch, zo’n raar idee zou het niet zijn toch? Het ‘Museum voor de Revolutie’ zou ongetwijfeld nog wel plek hebben voor een mooie vitrine waar Slobodan tot het einde der tijden kan liggen.
Overigens ligt Lenin er nog steeds, in het voor hem gebouwde mausoleum op het rode plein in Moskou. Welke delen van zijn lichaam echt zijn en welke in de loop der tijd zijn vervangen door ‘nieuwe’ onderdelen is onduidelijk en de regering geeft daar geen commentaar over. Het mausoleum heeft zelfs een eigen website, met een model in VRML, u weet wel: 3d op het web wat helemaal hip was in 1997, maar nu compleet achterhaald is. Wat dat betreft loopt Rusland dus nog net zo achter als vroeger.
Het is jammer dat ik geen videorecorder heb, anders had ik ‘m graag opgenomen en nog een keer teruggekeken: de documentaire De Keuze van Robert Hughes, afgelopen vanavond bij het Uur van de Wolf op Nederland 3.
Robert Hughes is een Australisch kunstcriticus die al vele jaren zijn kijk op kunst geeft, en in de jaren tachtig de serie The shock of the new maakte, waarin hij zijn blik op de moderne kunst van de 20ste eeuw gaf. De Keuze van Robert Hughes is in feite een ‘epiloog’ op die serie, waarin hij kort aangeeft wat op dit moment de belangrijkste kunstenaars zijn, wat de huidige tendensen zijn, en vooral wat de tendens zou moeten zijn. Hughes is namelijk een tegenstander van post pop-art kunstenaars als Jeff Koons (u weet wel, van die porseleinen Michael Jackson en Pink Panther) die volgens hem veel te veel slechte ideeën van Andy Warhol en Marcel Duchamp lenen.
Liever ziet Hughes intiemere, meer persoonlijke en vooral meer schone kunst als de door het Portugese fascisme geïnspireerde portretten van Paula Rego, de in hun eenvoud schitterende waterverflandschappen van David Hockney en de zware werken over de holocaust van Anselm Kiefer (afbeelding).
Uiteindelijk wordt de documentaire van Hughes daarom meer een manifest dan een beschouwing: een oproep tot meer integere kunst die mensen aanspoort tot goed kijken en niet tot gelijk consumeren. Kunst met ziel kortom. En wie kan daar nu tegen zijn?
Er gebeurde vandaag iets onwaarschijnlijk vreemds: ik was, puur toevallig, in de letterenbibliotheek in Utrecht om een beetje te ontspannen na een sollicitatiegesprek en liep rond op de kunstgeschiedenisafdeling. Op een gegeven moment kwam ik langs de ‘D’ en zag daar de prachtige overzichtscatalogus staan met het werk van Theo van Doesburg. Het is al een tijdje geleden sinds ik me met Van Doesburg heb bezig gehouden dus ik pakte de catalogus en bladerde er wat doorheen. Toen ik keek naar de sterfdatum (6 maart 1931) realiseerde ik me plotseling dat het vandaag, op de kop af, precies 75 jaar geleden is dat Van Doesburg stierf in een kuuroord nabij Davos in Zwitserland.
Dat is natuurlijk wonderbaarlijk, maar ook wel een beetje triest omdat ik er helemaal níks over heb gehoord in de media. En het is vooral schandalig, want Van Doesburg is de enige echte dadaïst die we in Nederland gekend hebben, een van de belangrijkste sleutelfiguren in de kunstwereld van het begin van de vorige eeuw en boven alles een geniale, kleurrijke en creatieve man. Zijn kunst is lang niet altijd even consistent van kwaliteit geweest, maar de invloed die hij heeft gehad op het kunstenaarsklimaat in Nederland (en de rest van Europa!) aan het begin van de 20ste eeuw is niet te onderschatten. Zonder Van Doesburg was er nooit sprake geweest van ‘De Stijl’, hadden veel beroemde kunstenaars elkaar nooit ontmoet en was de Nederlandse kunst veel grijzer en saaier geweest.
Wat me verbaast is dat er werkelijk nergens een mooie overzichtstentoonstelling is, of een uitgave, of een avondvullend televisie-programma, of een voorleesavond (Van Doesburg schreef bijzonder komisch en absurde poezië en proza) of wat dan ook. Uiteraard is er altijd meer belangstelling geweest voor Piet Mondriaan, J.J.P Oud en Gerrit Rietveld, maar juist de persoon Van Doesburg is bijzonder interessant en toepasbaar op deze tijd: hij was een ‘netwerker’, was bedreven op alle gebieden (‘crossmedia’) en hij ging naar alle uithoeken van Europa om zijn frisse nieuwe ideeën te promoten. Allemaal eigenschappen die worden toegeschreven aan de hudige 21ste-eeuwse mens.
Wellicht dat deze toevallige constatering dat Van Doesburg vandaag 75 jaar geleden overleed een teken is dat we zijn erfenis weer eens onder de aandacht moeten brengen? Misschien zo?
