Novio, het stadsbusbedrijf van Nijmegen en omstreken, heeft op haar website een geweldige ‘Eindejaarstip’ geplaatst:
Wat is dit nu voor flauwekul? Is dit een ‘tip’? Ik vind het eerder een betuttelende waarschuwing, zoals ze die tegenwoordig ook op sigarettenpakjes plaatsen. Een veel betere ‘eindejaarstip’ zou ik persoonlijk vinden:
Een nieuw jaar, een nieuw jasje voor deze website. De afgelopen maanden ben ik hard bezig geweest om de website beter en duidelijker te maken. Een lijstje met wat er allemaal is veranderd, en waarom ik dat zo heb gedaan:
Omdat het weblog de meeste aandacht heeft gekregen heb ik nog niet de portfolio (die onder het ‘projecten’ kopje komt) kunnen overzetten in de nieuwe lay-out. Die zal de komende maanden volgen. Wel zijn een aantal van de populaire speeltjes online gebleven en kunt u me nog steeds bellen, mailen en schrijven.
Zo, dat was mijn commentaar op mijn website. Maar wat vindt u ervan? Klik hieronder op ‘reactie toevoegen’ en laat weten wat u er van vindt. Ik ben benieuwd!
Volgens mij zijn er twee soorten rommelmarkten. Het belangrijkste verschil tussen de twee is wie de spullen verkoopt. Bij ‘buurthuisrommelmarkten’ is de persoon die de spullen verkoopt ook de vorige eigenaar. Het nadeel daarvan is dat mensen een emotionele band hebben met de spullen die ze verkopen. Omdat een jasje van iemands moeder is geweest moet blijkbaar de prijs daarom ook gelijk hoger zijn.
De betere rommelmarkten zijn daarom de ‘kerkrommelmarkten’. Hierbij gaat een ploegje langs alle deuren om oude troep in te zamelen, die dan op één hoop wordt gegooid. De emotionele band tussen de eigenaar en de verkoper verdwijnt hierdoor, waardoor de prijs vaak veel lager is.
Het beste moment om toe te slaan op de ‘kerkrommelmarkten’ is net voordat ze dichtgaan. De spullen gaan dan namelijk niet terug naar de kelder van de verkopers, maar gaan meestal gelijk de container in (soms worden ze ook wel eens opgeslagen tot de volgende rommelmarkt, waardoor je een jaar later met dezelfde troep in je handen staat). Het beste moment is dan als de ‘dozen’ of ‘zakken’ actie ingaat: je koopt voor een euro een doos, die je dan vervolgens helemaal mag volgooien met alles wat je maar wilt. Ik krijg dan altijd een soort rode waas voor mijn ogen en begin vervolgens van alles bij elkaar te rapen wat ik maar enigszins interessant vind.
Een aantal maanden geleden was ik op zo’n rommelmarkt van de fanfare in Groesbeek. Ik kwam binnen op een moment dat men zelfs al was begonnen met op te ruimen dus ik moest snel handelen. Terwijl aan mijn rechterkant al een jongen dozen in de container gooide zat ik haastig te zoeken tussen de boeken (het was een kwestie van leven of dood!). Net op tijd graaide ik een boekje mee, waarvan ik het vermoeden had dat het een tentoonstellingscatalogus was van de Duitse schilder Joseph Beuys, zeker bij de kunstkenners onder u toch wel een bekende naam. Een dun boekje met wat tekeningen, niet onaardig.
Het was pas toen ik thuiskwam en het wat beter bekeek dat ik zag dat er wel meer mee aan de hand was. Voorin, op de eerste pagina stond namelijk Beuys zijn handtekening! Geschatte waarde: rond de 130 euro. En dan te bedenken dat als ik 5 minuten later was geweest dat boek waarschijnlijk tussen het oud papier terecht was gekomen…
Het is voor de muziekliefhebber een bijna onontkoombaar ding: het lijstje. Oftwel: wat waren de beste platen van het afgelopen jaar? Ik moet eerlijk zeggen dat ik 2006 niet zo’n heel sterk jaar vond wat muziek betreft. Misschien komt het omdat ik gewoon minder heb geluisterd, maar ik vond 2006 écht magerder dan 2005 en 2004. Een groot deel van de platen die in andere media als ‘goed’ worden beschouwd, vond ik eigenlijk maar zo-zo. Van dit lijstje met tien platen vind ik eigenlijk alleen de eerste drie echt goed, voorgaande jaren waren dat toch zeker de eerste tien. Vandaar dus ook een lijstje met tien platen in plaats van de gebruikelijke twintig. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Dit jaar dus: Hay’s daverende tien!
Voor wie nog niet genoeg lijstjes heeft gezien zijn er ook nog lijstjes van Spin, Metacritic, Tiny Mix Tapes, 3voor12, Pitchfork, File Under en nl.muziek. Tot volgend jaar!
Ik ben de laatste tijd niet erg actief op dit log. Mijn excuses daarvoor, maar uw wachten wordt binnenkort beloond met een geheel nieuwe vormgeving voor deze site. Met een beetje geluk staat-ie voor de kerst online, zodat u het gemis aan een witte kerst kan goedmaken door te kijken naar mijn nieuwe website (die namelijk erg wit is).
Verder ben ik de laatste tijd druk bezig met een werkgroepje binnen de Vereniging Wikimedia Nederland. We proberen archieven en mensen met media-collecties (voornamelijk foto’s) van de voordelen van het vrijgeven van hun werk onder een vrije licentie (zoals die van deze site) te overtuigen, en een van de manieren waarop we dat proberen te doen is ondermeer door het schrijven van een duidelijk artikel met de veelzeggende titel Waarom zou ik mijn werk vrij licenseren? Geheel in de trant van een Wiki kunt u dat artikel natuurlijk ook zelf bewerken, maar daarvoer moet u uzelf wel eerst (kosteloos) aanmelden.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik dit jaar een plaat hoorde die ik echt goed vond. We hadden natuurlijk de breekbare plaat van Cat Power, die van Gorki was fabelachtig, en ook de nieuwe driedubbelcd van Tom Waits was top. Maar ik miste toch een beetje dat gevoel wat ik had toen ik vorig jaar Sufjan Stevens hoorde en twee jaar geleden The Arcade Fire.
Tot een paar dagen geleden, want toen hoorde ik voor het eerst de nieuwe plaat van Joanna Newsom: Ys. Wat een plaat! De stem van Newsom is een beetje wennen, want in eerste instantie heb je het gevoel dat de plaat is ingezongen door Lisa Simpson, maar na een paar draaibeurten wen je er aan en neemt Joanna je mee naar haar vreemde wereld van meteorieten en ontsnapte apen en beren. Dat geheel geïllustreerd door haar harpspel en prachtig georkestreerd door ondermeer Van Dyke Parks. Sommige mensen vinden het misschien allemaal wat over-the-top, maar als je over dat gevoel heenzet ontdek je elke keer meer en blijf je de plaat maar draaien, en beginnen de nummers zich in je hoofd vast te wringen en weigeren ze er nog uit te komen.
Ik las dat iemand een keer op een feestje was waar Joanna Newsom ook aanwezig was. Hij liep nerveus op haar af en zei: ‘Jij bent Joanna Newsom. Ik hou van je.’, en prompt daarop verliet hij het feestje. Als je deze plaat hebt gehoord snap je wellicht waarom.
Ik heb het afgelopen weekend een mooi plat scherm gekocht op de HCC Dagen in Utrecht, zodat ik mijn laptop daarop kan aansluiten. Dat had echter wel tot gevolg dat ik ook een apart toetsenbord moest hebben. Gelukkig had ik nog een USB-toetsenbord liggen wat ik ooit eens op een rommelmarkt had gekocht voor 50 cent. Tijdelijk moest dat toch wel kunnen leek me zo.
Bij nadere beschouwing bleek dit toetsenbord ontworpen te zijn door iemand die helaas niet heeft geprobeerd ook te werken met het door hem ontworpen toetsenbord. Kijkt u eens naar het plaatje boven: de ontwerper heeft in al zijn wijsheid besloten dat het handig is om een aan en uit-knop te hebben op het toetsenbord. Prima, dat hebben bijvoorbeeld Apple-computers ook. Maar waar heeft de ontwerper die knoppen geplaatst? Inderdaad: op de plek waar normaal de ‘print screen’, ‘scroll lock’ en ‘pause/break’ knoppen zitten! En zo zit ik dus constant per ongeluk mijn computer uit te zetten terwijl ik eigenlijk op ‘pause’ wil drukken. Toch maar een ander toetsenbord kopen…
Wat mij nu al een paar weken opvalt, en me ook wel enigszins stoort, is het gebruik van ‘die’ op plekken waar je normaal gesproken ‘de’ gebruikt. Vaak is het dan om naar iets te verwijzen waar je zelf aan deelneemt, zoals bijvoorbeeld Geert Wilders een paar dagen geleden toen hij sprak over ‘dat mensen die Partij van de Vrijheid wel zien zitten’. Ook vanavond hoorde ik Brecht van Hulten bij de Top 2000 het hebben over ‘wat mensen in die Top 2000 willen zien’. Ik vind ‘die’ een beetje onpersoonlijk klinken, alsof je het hebt over iets waar je het liever niet over hebt. Of heb ik het mis en is het juist een mooie nieuwe vorm in het Nederlands?
Net gekeken naar het lijsttrekkersdebat op Nederland 1. Wat me daar toch weer opviel is dat de overtuigingskracht van de lijsttrekkers vooral samenviel met hoe ‘authentiek’ ze overkwamen. ‘Authentiek’ is natuurlijk een vreselijk belegen en onduidelijk begrip, maar in de loop der jaren zijn we de politici toch wat beter gaan kennen en zijn we bepaalde dingen gaan verwachten.
Jan-Peter Balkenende was bijvoorbeeld erg zichzelf, ook al is ‘zichzelf’ in zijn geval: onhandig formuleren, te snel en onduidelijk praten en allerlei feiten opdreunen en irrelevante vragen stellen aan Wouter Bos (‘Weet u hoeveel verzorgingstehuizen er zijn in Nederland meneer Bos? Nee? Ik zal het u zeggen: 650!’). Een prettige, consistente onhandigheid, die blijkbaar toch vertrouwen kweekt.
Die prettige onhandigheid was juist compleet afwezig bij Femke Halsema en Mark Rutte. Vooral Rutte leek wel geïnstrueerd door zijn mediatrainer om vooral zoveel mogelijk boos en verontwaardigd te praten en ‘beschouwingen’ te geven over de discussie tussen Balkenende en Bos terwijl iedereen toch van hem verwacht dat hij de gezellige oud-student uithangt.
Rutte was ook verantwoordelijk voor de meest gênante momenten van de avond, namelijk die waarin hij Balkenende bijna beledigde omdat hij niet bij voorbaat wilde kiezen voor de VVD als coalitiepartner. Het leek wel alsof Rutte de bui al ziet hangen met een coalitie zonder de VVD en daardoor al vast paniekerig begint te reageren.
Femke Halsema was ook niet authentiek, ik vond haar te schreeuwerig en te ‘hard’. Wellicht dat ze wat harder wilde zijn omdat ze vroeger altijd als te ‘zacht’ werd ervaren. Maar juist op de momenten dat ze de afgelopen weken haar zachte kant liet zien, en niet zo streng keek vond ik haar het sterkst. Desondanks had ze wel een van de sterkste momenten van de avond toen ze Balkenende confronteerde met zijn standpunt over Irak. Ik vond het sowieso opvallend dat hét nieuws van dit weekend, de mogelijke misdragingen van Nederlandse soldaten in Irak, in het hele debat niet één keer werd genoemd (en de Schipholbrand ook niet, bedenk ik me net). Blijkbaar scoren ‘kinderen in de cel’ toch beter bij de Nederlandse kiezer, want daar kwamen zowel Bos als Halsema meerdere malen mee.
Wouter Bos deed precies wat we al jaren van hem verwachten: de PvdA-standpunten op een bijzonder mediagenieke en duidelijk manier uitdragen, maar op zo’n manier dat ze niet echt blijven hangen. Hij vond dan wel dat de campagne te ‘hard’ was, maar wat mij betreft had hij best wat van dat teveel aan felheid van Halsema en Rutte mogen overnemen.
Jan Marijnissen was wat mij betreft de winnaar van het debat. Hij was juist wél fel in zijn statements (vooral tijdens zijn discussie met Rutte over armoede) maar bracht ze op zo’n simpele en losse manier dat ze juist wel bleven hangen. Vooral tijdens zijn argumenten over de zorg was hij veel sterker dan Wouter Bos. Bos had het over de slechte situatie in verzorgingstehuizen, wat natuurlijk een belangrijk punt is, maar Marijnissen had het ook gelijk over waarom die werknemers zo weinig tijd hebben voor de ouderen: omdat ze teveel tijd moeten besteden aan het invullen van formulieren.
Blijft over: André Rouvoet. Zoals altijd een goed debater, maar met te weinig initiatief om betogen van andere lijsttrekkers te onderbreken. Ook zijn verhaal tijdens de ronde over ‘normen en waarden’, wat Balkenende initieerde, voegde niks toe aan een toch al onnozel onderwerp. Maar zijn keuze voor ‘integratie’ als debatonderwerp was op zo’n minst verrassend te noemen.
Als u na dit debat nu nóg niet weet wat u moet stemmen: Freek de Jonge is nog bezig op Nederland 1, en daarna komen Rutte en Bos bij Pauw en Witteman. En verrek: Freek de Jonge vindt Balkenende ook al ‘consistent onhandig’. Veel succes bij het stemmen morgen!
Weet u nog steeds niet op wie u moet stemmen? En bent u in het bezit van een laag IQ en en een internetconnectie? Probeer de Stomwijzer! Voor iedereen die geen snars verstand heeft van politiek, maar wel gaat stemmen!