Het onderzoek naar weblogs waar ik al eens eerder over schreef is af. De master-thesis van Arjan Dasselaar (PDF) gaat voornamelijk in op de vraag in hoeverre webloggers hun weblog als ‘journalistiek’ beschouwen.
Heel kort door de bocht: dat vinden ze meestal niet. Maximaal 17,5% van de schrijvers vind dat ze journalistiek bedrijft. Meestal zijn dat hoogopgeleide, vaak wat oudere mannen, die ook veel meer gebruik maken van de technische mogelijkheden die het internet te bieden heeft, zoals audio en video. Die andere 72,5% is trouwens ook van hogere leeftijd dan je wellicht zou verwachten: rond de 35.
Die 17,5% is ook opvallend in vergelijking met andere landen. Zelfs Amerikanen zeggen veel vaker dat hun weblogactiviteiten ‘journalistiek’ zijn. De schrijver heeft geen cultureel vergelijkingsonderzoek gedaan, maar suggereert dat de verschillen wellicht zitten in het verschil van mentaliteit: Amerikanen vinden het vaak belangrijker om dingen aan de kaak te stellen, terwijl Hollanders het (ondanks mijn eigen pogingen gedeeltelijk uit de mode geraakte) poldermodel aanhangen. Nog een andere suggestie uit het onderzoek is dat weblogs in essentie veel meer worden gebruikt om verhalen te vertellen dan om journalistiek te bedrijven.
Hoe een typefoutje je plotseling in de tijd kan laten reizen. De site van het Boijmans van Beuningen is natuurlijk te zien op boijmans.nl en niet op boymans.nl, wat ik intikte. Wat daar wel te zien is ziet u hierboven: een melding dat mijn browser wellicht te oud is. Ik zou zomaar Internet Explorer 2.0 of Netscape 1.0 kunnen gebruiken, browsers uit een ververleden.
Ik kwam langs, dankzij een collega, tot de ontdekking dat de Balkenende-vertaler niet meer operationeel is. En dat is natuurlijk erg jammer, aangezien de vertaler nog steeds veel wordt gebruikt. Inmiddels al bijna 85.000 keer!
Daarom heb ik de vertaler maar eens een opknapbeurt gegeven. Hij is nu gewoon onderdeel van deze website, en niet meer van Gé weblog. Ik heb ook maar gelijk JP’s vocabulaire een beetje uitgebreid, met twintig nieuwe woorden die ongetwijfeld de komende verkiezingen nog veel gaan vallen. Om een voorbeeld te geven:
Ik regeer liever met Mark Rutte dan met Wouter Bos.
wordt:
Ik, laat ik dit volstrekt helder stellen, regeer liever met De Heer Rutte, mijn broeder van de VVD, dan met De Heer Bos, die van onze polder een Sodom en Gommora maakt.
Als u dus ook wilt praten als onze Minister-President: gebruik de Balkenende-vertaler.
Are you getting tired of your WordPress blog pinging other entries on your journal that you’ve been linking to in a new article? Apparently, some people think it’s useful but i personally think it’s pretty ugly. For example: in this post from a few days ago i linked to an older article which was somewhat related, and this resulted in a cryptic comment at the bottom of the article which has link that leads to the exact same article you have been linking from.
To make a long story short: if you don’t like it as well you can fix it by downloading No Self Pings, a 497-byte plug-in that does exactly what it says.
Donderdag bij het concert van The Rapture geweest. Mooi, opzwepend en energiek, ondanks dat de bandleden duidelijk flink van de Nederlandse Cultuur (wiet) hadden genoten en over het podium heen zwalkden. Ze speelden veel van hun nieuwe plaat, en vrijwel alles van hun vorige die eigenlijk net iets beter is.
Wat ik echter niet zo goed vond was het publiek. Kom mensen: The Rapture maakt DANSMUZIEK. Dat betekent dus niet dat je met een biertje in je hand vooraan gaat staan en een beetje suf zit te kijken terwijl je de voetbaluitslagen met je buurman bespreekt, dat betekent dat je moet DANSEN. Als je geen zin hebt om je lichaam te bewegen was er op hetzelfde moment een ander concert aan de gang dat je wellicht beter had gelegen.
In de categorie “waren we maar nooit beroemd geworden“: The Rasmus, dat bandje wat in 2003 internationaal even heel bekend was met dat nep tienergothic ik-ben-eenzaam-en-mijn-ouders-zijn-eikels nummer In The Shadows. Het succes moet natuurlijk goed uitgemolken worden, en daarom heeft men toestemming geven om het hitje te gebruiken onder een reclame. Echter niet voor snelle auto’s, drank of sigaretten maar voor… Kinder Schokolade.
Inderdaad, Kinder Schokolade, het ‘heerlijke reepje volle melk met lekkere chocolade’, speciaal voor kinderen ontwikkeld! De doelgroep van The Rasmus is wellicht jong, maar toch niet zo jong dat ze nog chocoladerepen met extra melk nodig hebben.
Overigens wel interessant om in deze context te melden is dat onlangs de verpakking van Kinder Schokolade vernieuwd is. En dat was ook wel nodig, want al sinds 1967 sierde een zekere Günter Euringer de verpakking. In 2005 werd hij vervangen door Kevin, een andere jongeman die er in ieder geval wat meer bij de tijd uitziet. Maar dat wordt niet door iedereen in dank afgenomen, de actiegroep weg mit Kevin wil Günter weer terug, want de maker Ferero verandert ‘niet alleen de verpakking van een product, maar ook een deel van onze identiteit’. Bovendien ‘gebruikt Kevin haargel, zijn achteraf zijn tanden witter gemaakt en draagt hij een oranje poloshirt’. Gelukkig heeft de actiegroep op haar website speciale stickers die men over de nieuwe verpakkingen heen kan plakken. De groep heeft inmiddels al meer dan 75.000(!) handtekeningen opgehaald en probeert de 100.000 te halen, dus als u ook liever Günter ziet in plaats van Kevin kan u ze helpen.
Iedereen die ooit het Smurfenlied (7 weken op nummer één in 1977) op elpee had heeft zich ongetwijfeld afgevraagd hoe Vader Abraham toch die smurfen zo ver kreeg dat ze voor hem wilden zingen. Wellicht was u zo pienter om uw platenspeler op een lager toerental te zetten, of wellicht dat u zelfs handmatig aan de plaat heeft gedraaid om het geheim te ontdekken: de smurfen zijn Vader Abraham zelf!
Nu, bijna dertig jaar na het eerste verschijnen van de plaat, gaat dat natuurlijk veel makkelijker. Met een programma als Adobe Audition (voorheen Cool Edit Pro) is het erg eenvoudig om te achterhalen hoeveel langzamer Vader Abraham zijn bandrecorder moest laten opnemen om als een smurf te klinken (0,667 keer zo langzaam, om precies te zijn).
Maar een dergelijk programma biedt natuurlijk ook ongekende mogelijkheden: de stem van de smurfen kan weer veranderen in die van Vader A., maar andersom kan het ook (door het 1,5 keer sneller af te spelen). Op die manier heb ik eens gekeken wat er zou gebeuren als Vader Abraham klonk als een smurf, en de smurfen als Vader Abraham.
Hieronder eerst ter vergelijking een fragment van het originele nummer:
Goed, dat kent u vast nog. Hieronder hetzelfde stukje, maar dan met Vader Abraham in de rol van de smurfen en vice versa:
In deze bewerking verandert de context van het nummer beduidend: in plaats van dat Vader Abraham de smurfen aan een kruisverhoor onderwerpt gebeurt het tegenovergestelde: we worden als het waren gedwongen om het verhaal te bekijken vanuit de positie van een smurf.
Het wordt griezeliger als we de smurfen helemaal eruit filteren en alleen Vader A. aan het woord laten:
Hier horen we hoe de zanger waarschijnlijk bij de opnames heeft gezeten: in zijn opnamestudio terwijl hij tegen zichzelf aan het praten was. De hele context van de dialoog valt weg, wat enigszins doet denken aan het experiment waar de strip Garfield werd ontdaan van de tekstballonnen van de kat en we plots een pijnlijk, deprimerend, Samuel Beckett-esque verhaal krijgen over een man (Jon) die eenzaam tegen zijn kat zit te praten (zie ook Farfield).
Ten slotte nog het meest herkenbare onderdeel van het nummer: het lalalalalalalalalala waarme Vader A. zijn plaatje bijna voor de helft volzong. ‘Ontsmurft’ wordt dit een soort dronken zeemanskoor:
Als u nog steeds niet het idee hebt dat u Vader A. ook goed kent: bekijk zijn cyberstek op het internet. Behalve dat zijn hits van dertig jaar geleden zijn lijkt zijn website eveneens uit een geschiedenisboekje te komen: het lettertype had zo gebruikt kunnen worden in Star Trek en de kleurstelling zwart-goud-blauw was vast erg hip in 1996.
Weet u niet wat RSS is? En wat die vreemde oranje icoontjes en knopjes met ‘XML’ en ‘RDF’ betekenen? Ik heb een artikeltje geschreven op mijn website zodat u nu ook kan meepraten met uw buurman en uw collega’s over de wonderen van Really Simple Syndication. Als u klaar bent met lezen: mijn feed kunt u hier vinden.
Gebruikt u mijn Nederlandse dummy-tekst (Lorem Ipsum) generator wel eens? Dan zult u wellicht blij zijn te horen dat de generator tegenwoordig ook lijstjes kan maken, zowel visueel als gelijk in HTML-code. U kunt maximaal 5 lijsten tegelijkertijd aanmaken. Ook zit er al een tijdje de mogelijkheid in om in plaats van Hollandse literaire hits als de Camera Obscura, Max Havelaar en De Stille Kracht nu ook de klassieker Lorem Ipsum te gebruiken om dummytekst te genereren. Die is echter niet in het Nederlands.
Het is nu een week geleden dat de publieke omroep alle programma’s door elkaar heeft gehusseld om daarmee een groter kijkersaandeel te krijgen. Het is wellicht een beetje makkelijk om na een week al te beginnen met zeiken. Maar toch: vanavond had ik na het journaal even zin om te ontspannen. Wat zijn dan de mogelijkheden?
Op Nederland 1: Blik op de Weg. Wellicht het meest suffe en correcte programma wat er bestaat op de Nederlandse zenders. Met al 100 jaren hetzelfde ‘kijk eens wat een ongehoorzame burgers, ik rijd zelf nooit hoger dan de maximale snelheid’ commentaar van Leo de Haas. Op Nederland 2 iets wellicht nog ergers: In Voor- en Tegenspoed. Een scheiding tussen Monique en Eric moet voorkomen worden door relatietherapeuten want Eric gedraagt zich echt als een verveeld kind volgens zijn vrouw. Pfff. Nederland 3 heeft gelukkig gewoon voetbal, maar daar had ik geen zin in.
‘Vroeger’ (twee weken geleden) was het tenminste duidelijk: op Nederland 1 nieuws en de emo-tv van de EO, op Nederland 2 Frans Bauer en sport en op Nederland 3 culturele en informatieve programma’s. Hoezo onduidelijke kijkersprofielen?
Gelukkig zijn er altijd nog de Belg en de Brit. Op hetzelfde tijdstip op BBC: een informatief programma over het opsporen van je familiegeschiedenis en op Belgie 2 het bijzonder goede actualiteitenprogramma Terzake met een reportage over YouTube.
