Nadat George Bush zich al had bemoeid met de zaak van Terri Schiavo gaan nu ook echte doktoren zich er mee bemoeien. Goed om te lezen, aangezien volgens deze analyse Schiavo geen kans maakt om ooit nog te kunnen herstellen of zelfs maar weer het ‘bewustzijn’ te kunnen herkrijgen, aangezien de complete hogere hersenfuncties zijn afgestorven en er alleen nog maar hersenvocht op die plek zit.
Interessant aan dit artikeltje op een weblog is ook dat er uiteraard een gehele discussie ontstaat in het commentaargedeelte, die uiteindelijk uitmondt in een klassiek voorbeeld van Godwin’s Law: hoe langer een online-discussie duurt, hoe groter de kans wordt dat er vergelijkingen worden getrokken met Hitler en Nazi’s. En inderdaad, een zekere David Helson krijgt het aan de stok met iedereen in het commentaargedeelte en wenst uiteindelijk dat de rest met ‘een tijdmachine teruggaat naar 1941 en euthanasie achterlaat waar het hoort’ en dat zijn tegenstanders ‘kleine Eichmans’ zijn. De laatste post is dan ook van de beheerder van het weblog: ‘Hou op met andere mensen voor Nazi’s uit te schelden en anders mag je niet meer op mijn weblog komen’. Ik denk dat het tevergeefs is.
Stel je voor: je bent 26 en hebt meegedaan met Idols, dat programma op de Nederlandse televisie dat claimde jou beroemd te maken. Een ster zou je worden, een hitmachine! Je wint niet, maar je hebt wel meegedaan, dat moet toch genoeg zijn om uiteindelijk een glansrijke carriëre op te bouwen? Je zal op de tweede dag van 2005 toch wel in Carré, Paradiso of toch tenminste een schouwburg ergens in de regio staan?
Helaas niet voor iedereen. Ron van Idols staat op 2 januari in ‘Wijkcentrum de Daalsehof’ in Nijmegen. Voor waarschijnlijk een publiek van rond de 100, voornamelijk bejaarde, mensen zijn hits te spelen. Het is een benefietmiddag, voor de slachtoffers in Azië, maar het is toch raar om op een gestencild A5-je wat in de brievenbus valt te lezen dat tussen tien en vijf het wijkcentrum bol staat van de activiteiten zoals ‘optredens van Popkoren’, ‘Clowns’, ‘Poppenkasttheater’ en natuurlijk Ron, van Idols! Oh ja, ook ‘Gordon de Kiefte’ komt nog een liedje zingen. Zal vast gezellig worden, want je kan natuurlijk ook ‘overheerlijke oliebollen eten’ en je maakt ‘kans op mooie prijzen bij het rad van fortuin’!
Het doet me een beetje denken aan die beroemde scéne uit de cultfilm Spinal Tap waarin de bandleden (vier oude hardrockers in leren broeken met lange haren) aankomen in een soort van veredeld pretpark waar ze (in de nadagen van hun carriére) gaan optreden. Bij de arena waar ze mogen optreden hangt een groot bord: ‘Vanavond: Poppentheater en Spinal Tap!’, waarna de bandmanager (het liefje van de leadzanger) kwaad uitroept: ‘En ik had ze nog zó gezegd: eerst Spinal Tap en dan pas het poppentheater!’.
Overigens stond die andere Idol, Maud, de dag ervoor op het Keizer Karelplein in dezelfde stad voor 15.000 mensen te zingen. Misschien wel geruststellend voor haar om te weten dat, zelfs als je carriére in het slop raakt, er altijd nog genoeg wijkcentra zijn in de wereld.
De gewone werk -en schoolweek is weer begonnen. Mensen gaan weer ‘s ochtends vroeg op pad om met de auto, bus of trein naar werk of school te gaan. Dat is natuurlijk lang niet altijd even leuk, zeker als je naar het station toe moet fietsen en je fiets een beetje brak is (zoals bij mij).
Dit humeur sloeg bij mij echter vanochtend om in blinde woede omdat men had besloten om bij de ingang van Hoog Catharijne een draaiorgel neer te zetten. U weet wel: zo’n ‘authentiek’ ding in een soort van kitsch-achtige barokstijl waar allemaal walgelijke interpreties van bekende melodietjes en volksliederen uit klinken. Niet zo prettig om dat te horen als je net uit bed komt. Bovendien was dit nog een graadje erger dan die dingen die je meestal hoort omdat de eigenaar had besloten om van de ouderwetse riedeltjes over te stappen op top-40 hits. Waardoor je dus probeert de trap op te klimmen terwijl een paar centimeter van je oren Dragostea Din Tei van O-Zone wordt afgespeeld terwijl twee mannen met goudkleurige melkbusjes voor je neus heen en weer staan te schudden op de maat van de muziek, omdat ze het ook nog volkomen normaal vinden dat je hun bétaalt voor het verpesten van je humeur.
De volgende keer doe ik eerst oordoppen in voordat ik naar school ga.
Het is weer zover, de eindejaarslijstjes zijn binnen. Zoals u ongetwijfeld weet hebben ‘muziekgekken’ de vreemde neiging om aan het eind van het jaar een lijstje te maken waar zij hun favoriete platen in zetten, met de beste op nummer 1. En zoals u wellicht ook wel weet zijn de schrijvers van dit weblog nogal muziekgekken, en is er in ieder geval één waarvan u nu zijn lijstje kan bewonderen. Bij deze:
01. Fiery Furnaces, The – Blueberry Boat (Rough Trade)
02. Interpol – Antics (Matador)
03. Streets, The – A Grand Don-t Come For Free (Vice / Atlantic)
04. Max Richter – The Blue Notebooks (Fat Cat)
05. Bauer – Baueresque (Excelsior)
06. Dizzee Rascal – Showtime (XL)
07. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand (Domino)
08. Gorki – Plan B (Lipstick Notes)
09. Arcade Fire, The – Funeral (Merge)
10. Squarepusher – Ultravisitor (Warp)
11. Dresden Dolls – A is for Accident (Important)
12. Madvillian – Madvillainy (Stones Throw)
13. Polyphonic Spree, The – Together We-re Heavy (Hollywood)
14. Beta Band, The – Heroes to Zeroes (Astralwerks)
15. !!! – Louden Up Now (Touch and Go)
16. Ghinzu – Blow (Dragoon)
17. Daryll-Ann – Don-t Stop (Excelsior)
18. Tom Waits – Real Gone (Anti)
19. Patrick Wolf – Lycanthropy (Tomlab)
20. Moonbabies, The – The Orange Billboard (Hidden Agenda)
Op 1 uiteraard Blueberry Boat van de Fiery Furnaces. De meest vreemde, afwisselende, maffe, verbazingwekkende en opwinde plaat van 2004. Als u ‘m nog niet heeft, haast u, want u mist wat. De plaat duurt maar liefst 74 minuten, maar dat vergeet je elke keer als je er naar luistert, sterker nog: je zet ‘m zonder problemen de rest van de dag op ‘repeat’.
Voor meer lijstjesgenot kunt u terecht bij Tiny Mix Tapes (ook nogmaals voor mijn lijstje), Pitchfork, Kindamuzik, OOR en straks ongetwijfeld ook bij nl.muziek. Overigens ook opvallend: op 3 van de 5 lijsten net genoemd staat ‘Funeral’ van The Arcade Fire op 1, en dat is ook een plaat om niet te missen.
In tegenstelling tot Matthijs een week geleden ben ik wel zo’n ouderwetse Neanderthaler die voetbal kijken eigenlijk best een prettige bezigheid vind. En nu de rechten bij John de Mol liggen moet Studio Sport dus met iets anders komen. Gisteren kregen we daar al een voorproefje van: 15 minuten korfbal. Nou ja, het is ook winterstop, maar desondanks sidder ik van angst voor de zondagavonden in het nieuwe jaar: eerst een half uur de uitslagen uit de Holland Casino Korfbaldivisie, vervolgens vijftien minuten de laatste verrichtingen in de Kruidvat Cricket Top en ten slotte nog een uur lang Curling uit de Croma Competitie.
Goed, volgend jaar wordt alles minder, desondanks wens ik de Gé-lezer alvast een bijzonder prettig 2005. Dat we maar allemaal aan het korfbal verslaafd raken.
De huidige toestand in het land roept bij mij, afgezien van afschuw en angst, vooral een vreemd gevoel op ‘iets te moeten doen’. Iets wat kan helpen de huidige, zoals men dat noemt, ‘spiraal van geweld’ te doorbreken. De vraag is alleen: wat?
Je kan natuurlijk een button maken, zoals ik hierboven heb gedaan, alhoewel dat mischien niet de juiste toon treft. Je kan natuurlijk ook publiekelijk afstand nemen van al je autochtone medelandgenoten die moskeeën, kerken en scholen in brand hebben gestoken. Je kan ook de mensen die dat eigenlijk helemaal niet zo erg vinden overtuigen van hun ongelijk. Je kan de politiek de schuld geven. Je kan lid worden van een politiekepartij. Je kan je gedachten ventileren. Je kan een gedicht schrijven. Je kan je moskee verkopen. Je kan 1984 van George Orwell overnieuw gaan lezen.
Wel eens gehoord van de zogenaamde ‘En Dan Dit…’ rubriek van Teletekst, te bekijken op pagina 192? Het zou een plaats moeten zijn voor ‘luchthartige’ stukjes over mensen die per ongeluk een miljoen euro overmaken aan iemand, katten die rekensommetjes oplossen, wetenschappers die onderzoeken hoe lang je het beste een ei kan koken en meer van dat soort ongein. Het valt me echter de laatste tijd op dat er steeds minder van dat soort berichten op worden gezet, en steeds meer serieuze nieuwsfeiten die nergens anders op teletekst een plaats krijgen.
Zo is er vandaag een stukje over een RSI-congres in Ede waar de genodigden hebben afgesproken de term RSI niet meer te gebruiken omdat die te breed is geworden en ook allerlei andere klachten over armen, schouders en nek bevat. Daarom stellen ze voor om in plaats daarvan mensen in te delen bij een van de 23 subsecties van de ‘CANS-aandoeningen’, die staan voor Complaints of Arm, Neck and Shoulders.
Ik snap het niet. Moet ik hier nu dijenkletsend over de grond rollen van het lachen? Of op z’n minst een glimlach van krijgen? Het is gewoon een nieuwsfeit, en zeker geen grappig verstrooiend nieuwsberichtje.
Zouden ze dit bericht gewoon onder de aandacht willen brengen en het daarom maar daar plaatsen? Of zou de huidige serieuze toestand waarin de wereld verkeert zo serieus zijn dat ze daarom zelfs in de verstrooiende nieuwsrubrieken alleen maar serieus nieuws kunnen plaatsen?
Wie het weet mag het zeggen.
Aangezien vrijwel iedereen buiten de Verenigde Staten een hekel heeft aan George W. Bush leek het hem geen onaardig idee om daarom maar alle mensen van buiten de USA te blokkeren als ze zijn website willen zien. Bezoekers van buiten de VS (dus ook een ‘bondgenoten’ als Nederland of Groot-Britannië) krijgen een pagina te zien waarop een ‘Acces Denied’ mededeling wordt gegeven.
De enige verklaring die door de webmaster van georgewbush.com wordt gegeven is dat men dit heeft gedaan vanwege ‘veiligheidsmaatregelen’. Dat men hiermee het bijvoorbeeld buitenlandse journalisten onmogelijk maakt (zonder eerst allerlei omslachtige dingen te doen) om informatie over de presidentskandidaat uit de eerste hand te verkrijgen wordt hier blijkbaar mee vergeten.
Desondanks is het nog steeds, via een omweg dus, mogelijk om de site te bezoeken via een zgn. proxy-server. Hiermee kun je de website bekijken via een Amerikaanse ‘tunnel’ waardoor de site wel te bezichtigen is. Dit gaat ontzettend langzaam, maar de site is zo wel te bekijken.
De Turken hebben Hongarije meer dan 170 jaar bezet en in die tijd een hoop dingen gebouwd (waarvan een groot deel in Pécs, waar ik dus ook ben geweest) maar voornamelijk heel veel dingen vernietigd, zoals vrijwel de hele Burcht van Budapest. Blijkbaar niet afdoende, want de Habsburgers, Hongaren zelf (tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van 1848) en uiteindelijk de Nazi’s en de Russen deden dat de eeuwen daarna nog meerdere keren. Gelukkig lieten de Turken, behalve de moskees, ook iets veel na dat veel interessanter is: Turkse baden.
Budapest ligt op een ideale plek voor thermale baden, en die zijn er dan ook in overvloed. Zonder twijfel het mooiste, beste en duurste (maar liefst 2400 forinten, ongeveer 10 euro) zijn de Gellert-baden (afbeelding bovenaan), destijds gebouwd voor de gasten van het Gellert-Hotel, maar als zelfstandig onderdeel een stuk populairder geworden. Topattracties zijn onder meer het hoofdbad, waar je jezelf in een kathedraal waant, het buitenbad, met golfslagmachine uit 1920 die om het uur het zwembad omtovert in een woeste zee, en vooral de thermale baden zelf, met een sfeer als in de Efteling en een clientele die voornamelijk bestaat uit halfnaakte oude mannen en wat minder naakte jonge mannen die elkaars gezelschap opzoeken.
Laat dit laatste je echter niet afschrikken: de thermale baden zijn fascinerend, ontzettend mooi en vooral erg ontspannend, de combinatie van een douche met een hele harde hete straal, een ijskoud bad, en de twee baden van 38 en 36(!) graden geven je het gevoel alsof je opnieuw geboren bent. Ze zijn overigens wel gescheiden, maar de vrouwelijke baden schijnen net zo mooi te zijn.
De procedure om überhaupt in het bad te komen en je om te kleden is nog een heel gedoe: als je geen ‘cabin’ hebt betaald moet je jezelf uitkleden onder het oog van alle andere gasten en je medereizigers, en je kleren worden door een oud mannetje in een kluisje gestopt met een nummer wat je goed moet onthouden want het labeltje wat je mee krijgt heeft een ander(!) nummer. Dat nummer schrijft het mannetje namelijk binnenin het kluisje op een krijtbordje. De logica ontgaat iedereen, maar het schijnt al zo te gaan sinds de Turken, dus het zal wel goed zijn.
Vandaag, in het tweede deel van artikelen over Hongarije: De Hongaarse Nationale Galerij.
De Hongaarse Nationale Galerij heeft zich ten doel gesteld om alle belangrijke Hongaarse beeldende kunst te verzamelen en tentoon te stellen. Dit doen ze binnenin het paleis in de Burcht, met een geweldige tentoonstelling waar je zeker een middag, zo niet een hele dag, mee bezig bent. Entree is gratis (of heel weinig, en nog minder als je student bent) dus ook voor zuinige Hollanders is het een ‘must’.
Hoogtepunten van de collectie zijn de gouden altaarstukken en de collectie Hongaarse moderne kunst van rond de eeuwwisseling. Het eerste is vooral fascinerend door de soms wat bizarre schilderingen op de luiken die verschillende heiligen die op een niet natuurlijke manier gestorven zijn zo duidelijk en bloederig mogelijk in beeld te brengen, maar ook voor de minder bloedliefhebbende kunstminnaar is er genoeg te zien.
De moderne kunst van rond de eeuwwisseling is ook heel interessant omdat hier duidelijk te zien is dat de Hongaren goed hebben gekeken naar de heersende trends van dat moment, maar er wel een eigen draai aan hebben gegeven. Vooral de werken van Rippl-Ronai, Laszlo en Mihaly zijn aan te raden. Laat je verder niet af leiden door het oude vrouwtje (die zich suppoost schijnt te noemen) die je door alle vertrekken heen volgt en begluurt of je in staat bent om alles in je rugzak mee te nemen: dat hoort zo in Oost-Europa; als je ze niet wilt tegenkomen moet je in je hotel blijven.
